We hebben even met de auto voor de deur gestaan. Het zag er van buitenaf nog grotendeels hetzelfde uit. Op de deur zat nog ons oude ‘Familie … ‘ naambordje en voor het raam van mijn vader’s oude computer- en rommelkamertje hingen nog dezelfde blauwe luxaflex.
Dus ik dacht eerst dat ze er nog niet in waren getrokken. Maar toen zagen we het nieuwe houten bankje in de voortuin, de andere vitrage in de keuken en meer van dat soort dingen.
Het klopte niet en het was niet ok.
Dat mijn moeder er telkens niet was als we kwamen en dat het huis geleidelijk steeds leger werd, daar was ik zo zachtjes aan wel aan gewend.
Maar dat er nu andere mensen in dat huis rondlopen, onder haar douche staan, en eten uit haar oude koelkast pakken, daar kon ik even heel slecht tegen.
Zo gaat dat blijkbaar, met van die grote dingen die je eigenlijk niet in één keer kan voelen of beseffen.
Dat moet zo stukje bij beetje, aan de hand van naambordjes en koelkasten.
