5 Fasen

Mijn tante zei na het lezen van mijn blog over de jetlag dat ze dacht dat het misschien ook onderdeel was van mijn rouwproces, het boos zijn.
Daar werd ik in eerste instantie nogal pissig van, maar het zette me ook aan het denken.

Want ik ben me een partijtje boos de laatste tijd. Boos op de jetlag, boos op het midden in de nacht wakker zijn. Boos op J. wanneer hij me niet begrijpt. Boos dat de ijsmachine raar deed bij het zelf maken van frambozen-ijs (nog wel héél lekker geworden!). 

Maar dus niet letterlijk boos dat mijn ouders er niet meer zijn. Wel heel erg verdrietig.

Op reis was er weer een nieuw besef van het gemis. Dat je het niet meer aan ze kan vertellen en ook niet meer kan laten zien, wat je allemaal meemaakt. (Ze kunnen je dan ook niet meer onderbreken om te vertellen wat ze allemaal al wisten en zelf hebben meegemaakt, of in het geval van mijn moeder om allemaal waanzinnige vragen te stellen over de plaatselijke supermarkten, dat dan weer niet)

Ik weet niet zo goed meer of ik een boze fase heb gehad na het overlijden van mijn vader eigenlijk. Ik herinner me het meer als verdrietig, moe, verdrietig, overspannen, verdrietig, en tenslotte weer enigszins ok.
Tot mijn moeder overleed dan.

Toch schijnen er fasen te zijn in zo’n rouwproces. Ik heb het nog even opgezocht, het zijn de volgende 5 fasen:

1. Ontkenning
2. Protest (of boosheid)
3. Onderhandelen/vechten
4. Depressie
5. Aanvaarding

Wikipedia zegt er wel nog even voor de volledigheid bij: Deze fasen zijn niet voor iedereen even intensief en ook verschilt de volgorde vaak. Iedereen verwerkt rouw op zijn eigen manier.

Overigens raad ik niet aan de Wikipedia over rouwverwerking te gaan lezen (of eigenlijk misschien juist wel) want er staan echt hele belachelijke teksten op. Zo staat er bij aanvaarding o.a. als voorbeelden: Sporters kunnen bijvoorbeeld een andere sport kiezen. Mensen die verhuisd zijn kunnen hun nieuwe omgeving gaan verkennen. Mensen die een been hebben verloren kunnen een rolstoel gaan kopen.. Wattes!?

Maar, terug naar de fasen. (ik raak toch altijd zo sidetracked, ongelooflijk)

Dat ontkenning erbij zat, dat wist ik wel, maar ik heb volgens mij echt niets ontkend hoor!
Ik heb het me overigens wel eens afgevraagd gedurende de eerste weken, zowel bij het overlijden van mijn vader als van mijn moeder.
Er leken een soort momenten van helderheid te zijn, een soort positief gevoel ook, van écht leven. Ook omdat ik ontzettend veel steun ervoer van de mensen om ons heen.
Soms was ik bijna ongepast blij, zelfs op mijn moeder´s begrafenis. Niet omdat het zo´n leuke dag was natuurlijk, maar er waren zo veel mensen die mij dierbaar waren die dag. Aansluitend ben ik ook met een grote groep vrienden uit eten gegaan, wat heel gezellig was. Toen heb ik wel even gedacht, terwijl ik daar aan tafel zat, is dit nu ontkenning?

Maar ik denk het achteraf toch niet. Ik denk wel dat toen het besef er nog niet helemaal was, dat het nog iets te onwerkelijk was.
Ontkenning, fase 1, meer kan ik er niet van maken.

Over 2. Boosheid hebben we het al gehad en bij 3. Onderhandelen-vechten heb ik zo niet direct een beeld. Ondanks de zeer behulpzame voorbeelden van Wikipedia overigens: Een marathon gaan lopen, of een motorfiets kopen.
(Tenzij… mijn ontslag nemen om voor mezelf te gaan beginnen een vorm hiervan is natuurlijk.. Wacht eens even…)

Depressie, nummer 4, nou ja, dat is al dat verdriet dus de hele tijd. Daar ga je dan volgens Wikipedia drugs van gebruiken, maar afgezien van een vrij intensieve rum-cola periode die ik heb gehad, valt dat best mee.

En dan tenslotte nummer 5, Acceptatie.
Daar is direct al sprake van geweest en het is er tegelijk ook helemaal niet. Het overlijden van mijn vader vooral, waar we ook bij waren, dat was gewoon zó... duidelijk.
Dat was het leven en nu ga je dood. Zo gaat het, en dat is oké. Zo voelde dat echt.

Tegelijkertijd slaat het natuurlijk helemaal nergens op dat je je moeder niet meer kan bellen als je niet meer weet welke verse kruiden nu in kippensoep thuishoren.
Of dat je nooit echt heel goed naar zijn verhalen hebt geluisterd, maar nu toch wel eens aan je vader zou willen vragen hoe dat nou was, toen hij nog voer op de grote vaart, en waar hij dan eigenlijk allemaal was geweest.

Acceptatie ja.. Daar komen we nog eens op terug..  

En nu

Het is kwart voor drie ’s nachts en ik ben klaarwakker.

Het zou de jetlag kunnen zijn, maar gezien ik de laatste dagen doodmoe was en ’s nachts dus gewoon geslapen heb, (hetzij met ietwat verschoven uren) lijkt er iets meer aan de hand.

Waar het aan zou kunnen liggen is dat het morgen mijn de eerste (maan)dag is zonder werk.

De laatste weken heb ik natuurlijk ook niet bepaald gewerkt, maar toen was ik op vakantie en dan hoor je niet te werken hè.

Morgen echter, dan hoef ik niet te werken. Officieel hoef ik helemaal niets. Niet van anderen en ook niet van mezelf. Had ik tenminste nog zo met mezelf afgesproken.

Toch zijn er aardig wat dingen die ik zou kunnen gaan doen. En die kwamen net allemaal voorbij, terwijl ik in bed verwoedde pogingen deed te ontspannen (werkt nooit, maar ik blijf het proberen).

Waarom zou ik ze niet eens opschrijven dacht ik toen, dan hebben jullie er ook nog wat aan.

Daar gaan we, dingen die ik zou kunnen gaan doen nr. 1: Afspreken met oud-collega’s

Voor mijn vertrek bij mijn werk en naar Amerika* heb ik nogal wat mooie gesprekken en mailwisselingen gehad.

Hartstikke goed, zo’n afscheidsperiode, want dan besef je weer eens wat een leuke mensen je allemaal hebt ontmoet. Je bent dan ook vooral bezig met de positieve ervaringen, terwijl je (of ik specifiek dan) normaal toch geneigd bent veel energie te steken in alles wat er mis is of zou kunnen zijn.

* Zaten maar liefst 4 dagen tussen, achteraf wellicht een beetje krap gepland, qua emotionele verwerkingstijd. Tip voor anderen die mogelijk soortgelijke plannen hebben: Gun jezelf wat tijd na je laatste dag op het werk, al is het maar vanwege de kater na je afscheidsborrel.

Zo’n beetje al die gesprekken en mailwisselingen zijn geëindigd met: En als ik dan geen werk meer heb en terug ben uit Amerika, dan gaan we eens gezellig... koffie drinken (drink ik eigenlijk niet, maar in gebakjes eten ben ik dan wel weer heel goed, dus ik zeg altijd maar ja als mensen het voorstellen) of lunchen of zoiets.

Maar: Als je 4 weken niet meer op je werk bent geweest, ben je dan al een oud-collega te noemen? Niet dat ik ga bellen of mailen en dat ze denken: “heb je haar weer, ze is toch net pas weg.”

Nr 2. Afspreken met vrienden en familie

Behoeft niet zoveel toelichting wellicht, maar jullie krijgen ‘m toch.

Het was een hectische tijd na het overlijden van mijn moeder en tijdens het besluiten over het stoppen met werk etcetera. Dus heb ik hier en daar nog best wat bij te praten.

Bovendien heb ik duizenden foto’s en evenveel verhalen over de reis, en als er vrienden of familieleden zijn die denken dat ze vrijstelling krijgen vanwege het lezen van dit blog, think again.

De powerpoint is in voorbereiding, je bent gewaarschuwd.

Er zijn ook aardig wat mensen in mijn omgeving die best wat tijd (gaan) hebben overdag, zoals de burn-out-herstellenden, de ik werk maar 3 tot 4 dagen per weekers, de in-between-jobbers, de zwangerschapsverloffers. Zou ik zo een paar maanden mee kunnen vullen, daar eens langs te gaan.

Nr 3. Bezig gaan met mijn eigen bedrijf

…

Ja, daar ben ik nog niet helemaal aan toe geloof ik, maar heeft wel een behoorlijk aandeel in het gedachtenpakket.

Ook in deze categorie heb ik al een groot aantal niet zo heel concrete afspraken staan, in de trant van: dan gaan we eens afspreken om het te hebben over hoe het is om zelfstandig ondernemer te zijn/ hoe je een website maakt/ hoe je een ondernemingsplan schrijft.

Al die dingen die je normaal doet vóor je een bedrijf start.

(zie ook stukje KvK (ik moet nog leren hoe je links maakt, nog iets om op het lijstje te zetten).

Maar aangezien ik wel al een onderneming ben/heb moet ik op korte termijn ook al iets met omzetbelastingen. Ook al wordt er praktisch gezien nog niet zo bar veel omgezet, ik ben ingeschreven en dan moet je geloof ik al van alles. Ik heb de map van de Kamer van Koophandel dus nog niet gelezen.

Nou, snel maar weer afronden, deze categorie.

4. Koken en bakken

Deze komt als laatste maar heb ik eigenlijk al het meeste zin in. Is ook prima te combineren met categorie 1 en 2.

Ik wil de tijd die ik nu heb gaan gebruiken om een heleboel nieuwe recepten te gaan uitproberen en ook zoveel mogelijk dingen zelf gaan maken, ‘from scratch’.

Ben gisteren begonnen met pita-broodjes en lamsburgers. Weet je wat, hierbij wat plaatjes:

Vooral op de broodjes ben ik supertrots. Kneden als een dolle en twee keer één uur laten rijzen, maar dan heb je ook wat. Toen ze in de pan begonnen op te bollen en de eerste grill-streepjes zichtbaar werden, vulden mijn hart zich met grote vreugde. En ze smaken ook niet verkeerd.

(Voor de geïnteresseerden, de broodjes zijn van een deeg van bloem met kikkererwten met wat salie erdoor. In de burgers zitten o.a. ui, knoflook, koriander en pijnboompitten.

De recepten komen uit Home Made, van Yvette van Boven, echt een superleuk boek waar allerlei basisdingen in staan beschreven, zoals het zelf maken van jam, ijs, allerlei sauzen en broden.)

Wellicht moet ik nog werken aan mijn voedsel/fotografie, ik ga mijn best doen een volgende keer.

Categorie 5. De Rest

Dan is er nog veel meer te bedenken natuurlijk, yoga, sporten en weet ik veel wat allemaal nog.

Maar dat lukt me allemaal niet meer zo goed om concreet te omschrijven nu. Ik lijk zowaar weer moe te worden, dus ik ga maar eens een nieuwe poging slapen wagen.

Amerika, bedankt

Het was me al eens verteld en nu kan ik het dan eindelijk ook uit ervaring zeggen: een jetlag sucks big time.

Ik heb niks-njet-nada kunnen slapen in het vliegtuig en ben nu zo’n 26 uur op.

Hmm, klinkt helemaal niet zo wereldschokkend eigenlijk nu ik het zo teruglees, maar het voelt goed fout kan ik je zeggen.

Vanmiddag hebben we na thuiskomst wel een dutje van 1 uur gedaan, om de ergste moeheid eraf te halen, maar daar kwam ik soort van ijlend en hallucinerend uit, dus dat was niet zo’n succes.

Het is nu 8 uur ’s avonds geweest en ik mag van J. nog steeds niet naar bed. Als ik niet zo moe was zou ik ‘m knock-out slaan om vervolgens toch gewoon te gaan slapen.

Wat naast de moeheid het meest aanwezig is, en misschien proefden jullie die energie al een beetje, is een soort onredelijke boosheid, iets van grote verontwaardiging, laten we zeggen Agressie.

Onredelijke boosheid heb ik op zich vaker.* Nu komt het alleen wel van heel diep. Toch uit het zich tot nu toe niet erg fysiek. Wel verbaal, met grof taalgebruik dat ik normaal alleen uitspreek bij de echt erge dingen, zoals het stoten van mijn kleine teen aan een poot van het bed.

Ik schrijf de scheldwoorden vanwege het netjes willen houden van dit blog niet op, maar ik denk er wel ongeveer elke zes woorden eentje bij, dat jullie het even weten.

* Nog een reden om mij niet tot Beste Reisgenoot 2011 te kronen (of elk ander jaar eigenlijk)

Want dan wel weer heel fijn was, vandaag hebben we weer zelf een maaltijd in een gewone Hollandse supermarkt bij elkaar geshopt en daarna in onze eigen keuken gekookt. Nou ja, het koken deed J voornamelijk. Met hem gaat het gek genoeg prima. Om razend van te worden..

Een home-cooked meal dus, met voor Amerikaanse begrippen hysterisch veel groente.

In de gemiddelde burgertent in de States leggen ze wat blaadjes ijsbergsla op een bordje, wellicht nog een schijfje komkommer, strooien er te veel geraspte kaas en een soort mega-croutons overheen, toppen het geheel af met een kopje dressing, en noemen dat een salade.

We hadden het daar helemaal mee gehad en hebben dus een tomaat-ui-knoflook-courgette-aubergine-paprika prutje gemaakt met bulgur en sla met tomaat, bosui en worteltjes. Negen verschillende groenten dus, draaien wij onze hand niet voor om, Amerika!

Al ga ik je ook wel missen hoor, Amerika. Vooral al die leuke lieve mensen in je winkels en restaurants die vragen hoe het met je gaat en waar je vandaan komt en zeggen dat ze Dutch People loven en dat ze ook in Amsterdam zijn geweest.

En die dan ook gaan vragen voor hoe lang je er bent en wat je allemaal hebt gezien en nog gaat zien. Dat je dan dus telkens opnieuw kan vertellen over San Fransisco en Berkeley en de Highway 1 langs de kust en Yosemite en Sequoia en Death Valley National Park. En Las Vegas en Zion en Bryce en Grand Canyon en Joshua Tree National Park en San Diego en LA.

En dat ze dan vet onder de indruk zijn omdat ze daar zelf misschien nog nooit zijn geweest.

Dat was best wel leuk eigenlijk, Amerika. Thanks hè!

En nu ga ik nog eens aan J. vragen of ik al naar bed mag.

Palm Springs en nog één boom, rots en dier dan

Eergisteren zijn we aan het einde van de dag in het donker in Palm Springs aangekomen zonder vooraf geregelde slaapplek.

Dat is deze vakantie al veel vaker gebeurd, en is op zich ook best te doen. Het is wel een beetje a-relaxt soms, dan is het 8 uur ’s avonds en moet je nog iets zoeken, tarieven gaan vragen bij de verschillende balies en ter plekke overleggen en beslissen. Wat niet altijd makkelijk is als je moe bent en het gewoon geregeld wil hebben. En ook nog met z'n tweeën bent, dus tenminste twee meningen hebt. En in het ergste geval wel een stuk of zes.
Geheel aan mij te wijten zoals julle waarschijnlijk wel al vermoedden, als ik moe ben hou ik er vaak aantal verschillende meningen op na, die elkaar constant afwisselen met niet te voorspellen doorlooptijden. (Nee, ik kom niet bepaald in aanmerking voor de Beste Reisgenoot 2011 Award, I am the first to admit)
 
Specifiek hier in Palm Springs was het nog iets lastiger. Het is een beetje een resort-golf-LA-get-away-plek, dus we wisten wel dat we wat meer dan gemiddeld gingen betalen. De Betty Ford Clinic zit er niet voor niets tenslotte.
Maar toen bleek ook nog dit weekend het Indian Wells tennis-toernooi plaats te vinden, plus een of andere ‘convention’. Dat dreef de prijs nog eens extra op, dus voor best veel geld in een vrij standaard motel gezeten. Met verwarmd zwembad, dat dan weer wel, het blijft Palm Springs natuurlijk.

De dag erna heb ik J. en mij toch ook maar getrakteerd op een massage in de ‘Spa’ van een veel sjieker hotel verderop. Na al het wandelen in de natuurparken was dit een zeer aangename verassing voor onze spieren.
Aansluitend aan die massage zijn we nog even naar de ‘pool area’ van dat hotel gesneakt, en dat zag er ongeveer zo uit:

Not to shabby right? We hebben de wildernis duidelijk definitief achter ons gelaten en bevinden ons weer in een geciviliseerde omgeving. Met nog wat bergen voor het leuke achtergrond effect.

Maar om het af te leren, toch nog een laatste boom, een laatste rots en een allerlaatst dier (Pré Palm Springs off course):

Eigenlijk heb ik er nu nog veel meer dieren, want we zijn vandaag in de San Diego Zoo geweest, maar dat lijkt me een soort van vals spelen.

Dieren

Inmiddels zo'n 2000 mijl afgelegd en in 4 verschillende staten geweest. Nu weer op weg terug naar Californië, om ons laatste natuurpark te bezoeken en uiteindelijk vanaf Los Angeles terug te vliegen.

(En dan maar Amerikanen uitlachen die in twee weken heel Europa doen.. )

Nog even genieten van de natuur dus, met de hiervoor uitermate geschikte categorie: Dieren.

Allemaal live geschoten. Met de camera natuurlijk hè, want:

Maar goed, dieren.

een roadrunner!

Rotsen

Het houdt niet op het natuurschoon hier. Hierbij een nieuwe selectie: Rotsen.

Met pijn in het hart gemaakt, want we hebben nog wel 100 van deze plaatjes.

 

Walging en afschuw

Teveel moois te zien hier in Amerika en te weinig tijd om erover te schrijven dus.

Tot we in Las Vegas aankwamen dan.

Veel lelijker dan hier wordt het niet. Lelijke gebouwen, mensen met lelijk gedrag en overal schreeuwlelijkerds.

Vooral toen ik de eerst avond supermoe van een paar intensieve dagen met veel autorijden aankwam, kon ik Vegas niet echt goed hebben.

Als je goed uitgeslapen bent en goeie zin hebt, dan kun je er ongetwijfeld best tegen, de keiharde muziek overal, de dikke bejaarden achter fruitmachines, de dikke jongeren die rondlopen met een plastic uitvergrootte reageerbuis van een halve meter met een toeter eraan, tot de nok toe gevuld met een of andere zoete cocktail.

Maar als je doodop ben en op de toppen van je zenuwen, dan zie je pas goed dat alles wat mis is in de wereld hier tot uiting komt.

Afschuwelijk en zeer slecht voor je (mentale) gezondheid.

Vooral in contrast met de rust en schoonheid van de prachtige nationale parken die we tot nu toe hebben bezocht. (foto’s zullen volgen, maar is nogal wat werk om te verzamelen en plaatsen).

Ironisch genoeg dachten we juist na al dat rijden hier even bij te komen. Wat bij het zwembad te hangen, misschien een saunaatje te pakken, alvorens weer verder te rijden naar de parken meer naar het noordwesten, waaronder Grand Canyon.

Gelukkig is onze ‘suite’ die we hier 2 nachten hadden geweldig, belachelijk ruim en nogal luxe, met keuken zelfs. (En superduur, er bleek ook nog een Race-evenement te zijn dit weekend helaas, wat weer extra veel dikke Amerikanen in de stad betekende.)

We hebben wel heel erg goed en redelijk goedkoop gegeten hier, dat dan weer wel.

Geen foto’s van al dit ‘cultuur’-geweld in ieder geval, ik heb ze ook amper gemaakt.

Wel nog een foto van een bizar bord in het Sequoia national park:

Borden

Bomen

Vanwege op vakantie en zoveel te zien, schiet het schrijven er dus een beetje bij in, meer dan eigenlijk mijn bedoeling was.
Maar al het moois wordt natuurlijk ook op de gevoelige plaat vastgelegd, nou ja, digitaal dan.
Duss, vanaf nu, nog heus wel wat tekst zo nu en dan, maar vooral: foto’s!
Per thema gesorteerd, dat maakt het wel zo overzichtelijk.
We beginnen met: Bomen.
Omdat ik daar in de 6 dagen die we hier zijn al zoveel van heb gezien en heel verschillende soorten ook nog.
Allemaal hoogstpersoonlijk gemaakt, of ok, soms door reisgenoot J. En ok, een paar keer ook door P., J.’s Amerikaanse vriend van Nederlandse afkomst waar we in Berkeley bij hebben mogen logeren.
En gemaakt met een digitale camera en ook wel met mijn telefoon, soms door het raam van een rijdende auto, vandaar de kwaliteitsverschillen.
Maar gegarandeerd van onze reis. En ja, de lucht is echt zo blauw hier.

Bomen dus. Op chronologische volgorde:

Oh, en sorry voor de slechte lay-out maar ik snap dit programma nog niet helemaal en moet nu echt gaan slapen, want morgenvroeg gaan we snowshoe hiken in Yosemite Park!