In Amerika

In Amerika, (meer precies San Francisco en Berkeley waar we tot nu toe verblijven) is er superveel te zien en heb ik tot nu toe weinig tijd gehad voor stukjes.

Maar alvast een paar ervaringen/observaties:

-          De mensen hier zijn er erg in voor een praatje en vrij openhartig. Zodra je na de verplichte How are you- Fine uitwisseling een vraag stelt of iets verteld heb je binnen no-time een geanimeerd gesprek. Met hier een daar een gevalletje van To Much Information.

-          Tot nu toe hebben we een score van minstens 50% wat betreft Amerikanen die ‘iets’ met Nederland hebben. Of ze zijn er geweest, of ze hebben familie die er vandaan komt.

Zo was er zowel een boekverkoper met vrouw uit Friesland als een elevator-operator met Frieze grootvader.

-          Het is hier echt een ‘melting pot’ van verschillende nationaliteiten, rassen, talen etc ‘living the American life’. De Marokkaanse taxichaffeur die ons van het vliegveld naar ons eerste hotel bracht was sinds 7 jaar in Amerika, zag er super hip uit, met geruit hoedje en al, en sprak accentloos Amerikaans-Engels.

Zijn zelfverklaarde berber achtergrond kwam toch nog even naar voren toen we uitstapten en hij Joep vroeg, ‘Are you boyfriend and girlfriend? She’s tall. Good for having babys with!’

-          Inderdaad is alles in Amerika groter, duh obvious, en dat wisten we best van te voren.

Toch sta je raar te kijken als je in een Mexicaans fastfood-restaurant een small Margerita besteld en je bijna een halve liter drank in een enorm cocktail-glas krijgt.

Tranen met tuiten

Mijn laatste dag op het werk loopt nú op zijn eind.
Het is krap 4 uur ’s middags en ik houd het al niet meer droog zeg.
Hoe doe je dat eigenlijk, afscheid nemen van je baan, gebouw, werkplek en vooral collega’s, na bijna 7 jaar?

Wat wordt ik hier sentimenteel van. - wegklik alert voor degene die daar niet op zitten te wachten -

De eerste jaren van onzekerheid over mijn eigen kunnen, het gevoel dat ik alles wel eens heel erg fout zou kunnen zien.
De vervolgjaren van groei, ontwikkeling, meer vertrouwen. De mooie projectresultaten en bijbehorende trots.
De warme contacten met collega’s en klanten. En de koude ook trouwens.

We hebben gelachen, we hebben ik heb gehuild*, er is heel serieus vergaderd, er is minder serieus vergaderd, er is gebuffeld, er is wat aangekloot, en wat je nog meer kan verzinnen. Ik even niets meer in ieder geval.
Maar wat zal ik het allemaal gaan missen.

En dan is de borrel nog niet eens begonnen.


* Best wel vaak en liefst in een kamertje achteraf. Is op een of andere manier nooit echt een groepsactiviteit hè, lekker samen huilen op het werk. Terwijl het toch zo lekker op kan luchten. Note to self: in nieuwe onderneming: huilen = ok!

Dag vaste baan, hallo paniek

Nu zo in de laatste week van mijn bestaan als projectmanager in vaste dienst begint het toch wat spannender te voelen allemaal.

Ik ben constant ‘het verhaal’ over mijn vertrek aan het vertellen, nu ik van steeds meer projecten en mensen afscheid aan het nemen ben. En dan willen mensen nog wel eens lastige vragen gaan stellen hè.

Het vertrouwen is er ook nog hoor, maar hier en daar borrelt wel eens een ‘is dit nu wel echt zo’n handige beslissing’ en ‘stap ik er niet een beetje te onbesuisd in’ op.

De full-pull negatieve gedachten aanval is dus nog niet begonnen, maar ergens achter in mijn hoofd wordt het geheel ongetwijfeld goed voorbereid.

Ik stel me een klein vergaderzaaltje voor, met de tafeltjes in carréopstelling, ergens achteraf in een donker hoekje van mijn brein. Daar wordt as we speak druk overlegd.

‘Maar wanneer gaan we het haar dan vertellen’ vraagt Stemmetje 1 (Ik noem haar meestal Ankie).

Het Ego, de projectleider/voorzitter en natuurlijk een man, antwoordt.

‘Ik zie dat je je zorgen maakt Stemmetje 1, maar nu is het moment nog niet, nu heeft ze nog teveel vertrouwen, dan gaat het niet werken. In de tussentijd doen wij het nodige, zodat we klaar staan als het moment daar is.. Ok?

Goed.

Wie kan er alvast wat bewijzen uit het verleden van mislukkingen verzamelen, of een heleboel dingen die net-niet-zo-lekker zijn gegaan, die voldoen ook wel.’

Lange Termijn Geheugen steekt zijn hand op.

‘LTG biedt zich aan. Prima. En Gevoel, zet jij vast wat emoties klaar als, wat angst, onzekerheid, beetje in die hoek moet je het zoeken.’ Gevoel knikt instemmend.

‘Ja, Ja en als we dat dan allemaal klaar hebben staan, kan ik een en ander wel symbolisch vertalen in een enge droom!’ valt het Onderbewustzijn in.

‘Prima input Onderbewustzijn, begin daar ook maar vast aan.’

‘Sorry, maar ik merk dat ik toch nog wel zit met de timing. Wanneer is dan wel het moment?’, vraagt Ankie nog één keer bezorgd.

‘Goed dat je zo volhardend bent, Stemmetje 1, dat waardeer ik altijd zo in jou. Daar heb ik wel al over nagedacht natuurlijk. We wachten denk ik de vakantie even af en laten haar daarna een beetje opstarten’, reageert het Ego.

‘Als ze dan een keer moe is, of net een tegenslag heeft gehad, dan doen we het. Dat het wel een beetje goed binnenkomt hè. Leggen we haar gewoon even gestructureerd uit dat het toch niet zo’n goed idee was, die vaste baan opzeggen om ‘iets nieuws’ te gaan proberen.

En of iemand daar op zit te wachten trouwens, dat gecoach van haar.

Ok heeft iedereen helder wat ze te doen staat? Iemand nog iets voor de rondvraag?', (kijkt allen even kort aan) 'Nee? Mooi.’

Vervolgens prikken ze samen een nieuw tijdstip en sluit het Ego de vergadering, onder dankzegging aan de aanwezigen.

En ik in de tussentijd maar denken: ‘wat is het toch lekker rustig in mijn hoofd sinds ik de grote beslissing heb genomen’..

Peuten en Coaches

Therapie, coaching, het is allemaal geweldig en ik ben groot fan.
In mijn studententijd begon ik met de studenten psycholoog. Bleek helemaal geen 'echte' psych te zijn, maar gewoon een heel fijne man om mee te praten over allerhande kwesties.

De omgangsvormen in Delft leken niet echt op wat ik van huis uit gewend was en daar had ik wat moeite mee. Wanneer ik bijvoorbeeld een van mijn wijdsprakige -met veel onnodige details en denken voor anderen- verhalen deed, zei zo'n corpspik gewoon: 'Jaja, lekker boeiend allemaal. En wat heb jij daar trouwens in je neuss?*'

Heb het onnodige details vertellen niet helemaal verleerd, maar kan je nagaan** hoe erg het pré-Delft was. Met het voor anderen denken gaat het steeds beter, maar daar zal ik niet verder over vertellen, vinden jullie waarschijnlijk toch niet interessant.

* neusbel dus, knopje, geen ringetje, net laten zetten voor Delft, stond hartstikke leuk natuurlijk maar heb ik toch maar na een jaartje er weer uitgehaald.

** ‘can you after-go’ zei mijn vader altijd.. Ja ja, hij was me er eentje.

Bij de lieve studentenpsych die geen psych was heb ik toen geleerd dat 'hé, ga eens aan de kant met je dikke reet' in feite gewoon een betrekkingsvoorstel is. Heeft me toch die studietijd goed doorgeholpen.

Dus ga ik sindsdien naar peut en coach.

Soms met lange tussenpozen, de laatste paar jaar wegens grote wereldschokkende gebeurtenissen weer met regelmaat.

Heb het assortiment door de jaren ook nog uitgebreid met een meditatie-Guru. En maak tenslotte af en toe nog een gezellig uitstapje naar het meer exotische werk, healer, masseur, lichaamswerker, je kent het wel.

Ik trek overigens wel ergens een grens. Die ligt voor mij bij het ‘lezen’ van dingen, of het nu voeten (voetreflex massage is dan weer wel geweldig) tarotkaarten of theeblaadjes zijn. Maar dat lijkt me duidelijk.

Ik ben zo enthousiast over de coaches en therapeuten dat ik nu zelf ook aspiraties in de richting van de coaching heb, zoals de oplettende lezer weet.

Toch zijn er nog wel een aantal oneliners die ik heb gehoord op de behandeltafel -mat en -bank die bij mij niet zo lekker ‘landen'. Zoals daar zijn:

- Ik hoor je, begrijp wat je zegt, kan me dat ook goed voorstellen, EN....
Want MAAR mag niet hè, dan ben je geen goede peut. Mijn nekharen gaan ervan overeind staan, vooral van het “Ik hoor je”

- Waar voel je het in je lijf?
Is eigenlijk wel een hele belangrijke, om aandacht te hebben voor je lichaam enzo. Vroeger was ik toch meer een rondzwevend hoofd en dat er nog een lichaam was, daar was nauwelijks besef van. Behalve dan wanneer ik koude voeten had natuurlijk.

Dus op zich wel nuttig. Maar dat zinnetje..

- Ik vul het misschien te veel voor je in, maar hoor ik je nu zeggen dat:
En dan woordelijk herhalen wat je zelf net zei, ja hé, zo kan ik het ook.

- Laat het maar los.
Ja hallo! Als ik wist hoe dat moest, zat ik hier toch niet.

Ik heb een keer gehoord dat je eerst moet doorhebben wat het is dat je precies aan het vasthouden bent. Hoe en eventeel waarom, en daarna kun je ophouden met vasthouden. Loslaten is de actie niet, het is stoppen met vasthouden.. Gratis tip van mij tussendoor!

- Ontspan maar

Idem dito als voorgaande.

- En één van de ergste: Een niet zo erg gemeende zogenaamd empatische reactie, zoals, "zo, dat was vast schrikken" op een soort montere toon die niet helemaal past bij het gebeurde (dat je moeder dood was gegaan bijv.)

Als je het niet allemaal kan gaan zitten voelen, al die shit die voorbij komt in je praktijk, ok dan, maar ga het nou niet zitten faken zeg!

Wie er nog meer weet mag het zeggen.

KvK

Zo, ik heb me van de week maar eens ingeschreven bij de Kamer van Koophandel, moet tenslotte ook eens gebeuren.

Dat gaat me toch een partijtje eenvoudig. Dat hadden mensen me op zich wel verteld, appeltje eitje, fluitje van een cent, dat werk, maar dat het zó eenvoudig was had ik niet verwacht.
Binnen een half uurtje stond ik weer buiten, € 50 armer maar met bewijs van inschrijving van mijn twee (je moet het een beetje breed zien, die toekomst van mij) handelsnamen!

Toen ik werd geacht mijn hoeveelheid toekomstige klanten, omzet én winst ($$$!) over de komende 12 maanden in te schatten werd het nog even lastig.
Ik maakte ter plekke op de Metro wat sommetjes volgens redeneringen als: "Oké stel, ik heb 3 klanten per week, en die betalen me elk gemiddeld een x bedrag en dat gebeurt dan 50 weken per jaar.. Of nee, daar moeten dan vakantieperiodes af, laten we zeggen 42 weken per jaar, dan kom ik dus op..."  

Toen ik weer opkeek van het formulier dacht ik even iets in de blik van de KvK medewerker te zien dat mij zei: Hoezo heb je hier nog niet eerder over nagedacht dan?

Dus heb ik maar uitgelegd dat het echte plan, de doelgroep en de verzekeringen enzovoorts nog gingen komen, maar dat ik me maar vast even inschreef.
Zijn volgende blik leek me dan weer duidelijk te moeten maken dat de meeste mensen dat normaal gesproken en beetje andersom aanpakken.

Het kan natuurlijk ook heel goed zijn dat ik de blikken van de KvK medewerker nog niet zo goed kan inschatten. Ik ben dan ook nog maar net ondernemer hè!

Maar goed, de vervolgstap is er.