Een stukje besef

Er wonen nieuwe mensen in mijn moeders huis.

We hebben even met de auto voor de deur gestaan. Het zag er van buitenaf nog grotendeels hetzelfde uit. Op de deur zat nog ons oude ‘Familie … ‘ naambordje en voor het raam van mijn vader’s oude computer- en rommelkamertje hingen nog dezelfde blauwe luxaflex.
Dus ik dacht eerst dat ze er nog niet in waren getrokken. Maar toen zagen we het nieuwe houten bankje in de voortuin, de andere vitrage in de keuken en meer van dat soort dingen.

Het klopte niet en het was niet ok.
Dat mijn moeder er telkens niet was als we kwamen en dat het huis geleidelijk steeds leger werd, daar was ik zo zachtjes aan wel aan gewend.
Maar dat er nu andere mensen in dat huis rondlopen, onder haar douche staan, en eten uit haar oude koelkast pakken, daar kon ik even heel slecht tegen.

Zo gaat dat blijkbaar, met van die grote dingen die je eigenlijk niet in één keer kan voelen of beseffen.
Dat moet zo stukje bij beetje, aan de hand van naambordjes en koelkasten.

Hoe het (niet) moet

Ik blijk het dus helemaal fout te doen.

Afgelopen maandag tijdens de workshop Columns en Blogs schrijven heb ik van Merel Roze geleerd hoe het wél moet. Dat je moet beslissen waar je stukje eigenlijk over gaat. Wat is de `Wat´ zeg maar.

En dat je stukje dáár dan dus over gaat, en niet over nog drie andere dingen

Een goed stukje heeft verder een pakkende, redelijk korte openingszin.

Het stukje heeft een begin, midden en een duidelijk eind (zodat het een afgerond geheel is, mensen!), mét een sterke afsluiting.

Oh ja, en het ergst moet nog komen: Een goed stukje mag niet te lang zijn, lange stukjes worden significant minder gelezen dan korte blijkt uit onderzoek.

Ik kijk mijn blog tot nu toe nog eens door. Mijn bange vermoedens worden helaas bevestigd.

De stukjes starten met willekeurige, ellenlange zinnen. Vervolgens wordt er op pak ´m beet 5 `Wat`-jes in gegaan.

Begin, midden, eind, ik zie ze niet. Sterke, ronde, afsluitingen, nou ja, daar heb ik mijn momenten, maar het is over het algemeen ook niet om over naar huis te schrijven.

En de lengte van de stukken, daar gaan we het niet eens over hebben.

Na het aanvankelijke gevoel van teleurstelling en Groot Verdriet, voel ik een vastberadenheid over me heen komen.

Ik ga mijn leven beteren, en wel dit stukje nog.

* Over voetnoten hebben we het trouwens niet gehad. Die mogen denk ik nog wel hoor. Hoop ik toch. Ja, vast wel.

Gemiste kans(en)

Eigenlijk genoeg gebeurtenissen en ontwikkelingen die aanleiding hadden kunnen zijn voor hilarische stukjes deze laatste maand.

Zoals daar waren:

- de (werk)vakantie in de Ardennen met vriendin L., waarin ik niet alleen lekker heb gewandeld en genoten van de sauna (!) in ons supercoole huisje, maar ook belachelijk veel heb gelezen over ZZP-en en marketing.

- het startersbezoek van de Belastingdienst, waar twee heren me te kennen gaven dat ik ‘er toch wel heel serieus mee bezig was, en dat ze dat ook wel anders zien’ Woohoo, Saskia: 1, andere loser-ondernemers: 0!

- de nieuwe hippe hobby die ik, trendgevoelig als ik ben, ook maar heb omarmd: Tuinieren! Plus alle belachelijk dure gadgets die ik daar online voor heb aangeschaft.

Zelf je eigen sla verbouwen voordelig, I think not! Eerst een jaar of wat de afschrijving van de spullen meetellen tenslotte. (Zien jullie, ik denk ook al echt als een ondernemer)

- de fotoshoot, die ik heb gehad voor bij een interview in een blad* over mijn sabbatical. Met visagie én ventilator voor de wapperende haren. (mijn haar ‘wappert niet zo makkelijk’, dus die moest heel dichtbij gezet worden..)

*niet een heel blad over mijn sabbatical natuurlijk, dommies.

- de nachtmerrie van afgelopen nacht, waarin ik dacht dat niet alleen de vloer in onze slaapkamer maar ook het bed bedekt was met witte bewegende octopus-tentakels (geen actual inktvissen, maar enkel de tentakels, inclusief zuignappen, brrr) Ik maakte met mijn keiharde gegil natuurlijk J. wakker en die is vervolgens wel een half uur bezig geweest me te kalmeren.

Dit was overigens vòòr de fotoshoot, dus ik weet niet of het een met het ander te maken had.. Either way, voorlopig geen natuurdocu’s meer voor mij. (we hebben Earth al lang en breed gehad en zitten nu op DVD 2 van Life, met op DVD 1 een octopus van 4 meter lang..)

- het pruimenvlaaitje dat J. wederom heeft gebakken!

(maar die telt maar half, want vorige keer had hij extra veel deeg gemaakt en een gedeelte ingevroren.)

Hadden toch zo zes pareltjes van stukjes kunnen worden zou je denken. Kan iemand anders die niet nog even schrijven?

Pruimenvlaai en onmacht

Zo bakt J. bijna drie jaar geen enkele vlaai, en zo bakt hij er binnen een paar maanden twee stuks.

Dit is het onverwachtse resultaat deze zondag: een overheerlijk pruimenvlaaitje:

Heb trouwens stiekem toen J. niet in de keuken was even op de grond gezet om te fotograferen, want de houten vloer is zo'n mooie achtergrond. J. vindt dat vies, en heeft naar mijn mening een beetje smetvrees.

Oeps, ik mocht eigenlijk niet meer over J. schrijven, had hij gezegd. (ook al leest hij het nooit)

Wat kan ik zeggen, ik doe mijn best..

Terug naar de vlaai. Een punt met slagroom op een mooi bordje zag er zo uit:

Maar nu kunnen jullie weer niet zien hoe mooi het bordje is, dus nog een groter plaatje van een leeg bordje:

Mooi hè?

Ik heb dus een heel set van die bordjes mét prachtige schaal, en die komt ergens van een grootmoeder of oudtante (Vintage, people!!). Maar suf genoeg weet ik dus niet meer van wie precies. En het feit dat ik dit soort dingen niet meer even kan navragen bij mijn moeder, stemt me vandaag extra verdrietig.

Wat dat betreft was het goede timing van die vlaai-bak-actie van J., want ik heb een ietwat moeilijke dag en gebak helpt dan gewoon best wel.

Ik ben afwisselend verdrietig en witheet van woede. Hoe en wat en vooral waarom precies is niet helemaal duidelijk. Ik bedoel, ik kan wel wat verzinnen natuurlijk, want naast de overleden ouders is er op allerlei verschillende vlakken van alles niet-zo-heel-leuks aan de hand.

Teveel en te privacy-gevoelig (voor anderen dan hè, want ik ken zelf op dat gebied weinig grenzen) om op te noemen.

Ik weet ook heus wel dat dit nu eenmaal het leven is: een hoop gedoe met vrij veel niet-zo-leuke-gebeurtenissen.

Maar ik had toch gehoopt dat het leven mij nu eens een tijdje met rust zou laten.

Om bij te komen van de eerdere helemaal-niet-leuke of eigenlijk het-tegenovergestelde-van-leuke life events bijvoorbeeld.

Begrijp me niet verkeerd hoor, ik woon gelukkig samen met mijn fijne J. (die regelmatig vlaaien voor mij maakt, had ik dat al verteld?), heb hele lieve vrienden en familie en een prachtige nieuwe onderneming waar ik enorm mijn ei in kwijt kan. Dus er is ook genoeg moois aan de hand.

Maar soms neemt het besef van al het mindere het nu eenmaal even over. En ben ik naast verdrietig dus ook weer verschrikkelijk boos.

Ik dacht vandaag ineens aan de woorden van mijn geliefde meditatie-guru (die geloof ik geen guru genoemd wil worden, maar ja, hé, wordt er dan ook geen!) toen ik hem, bijna een jaar geleden, vroeg over boosheid.

Als ik het me goed herinner was het ongeveer als volgt:

Anger is often what happens in a situation where you feel absolutely powerless. It’s a mechanism to regain some form of power. (And not a very effective one, voegde hij er nog aan toe)

Dus die boosheid zal wel weer een teken van onmacht wezen. En er zal wederom niets anders op zitten dan die onmacht eens lekker een potje te gaan zitten voelen.

In de tussentijd reken ik gelijk even uit wanneer ik de volgende vlaai-actie kan verwachten, dat zal zijn op ….. zondag 18 september!

Mocht er voor die tijd nieuws zijn op het vlaaienfront, dan horen jullie het natuurlijk ook.

Het helpen van J.

J. is verklaard tot High Potential op het werk (ja duh, komen ze nu pas mee) en moest dus even een soort Persoonlijk Ontwikkel Plan* maken, en binnen twee dagen graag.

Nou ben ik toevallig heel goed in het zien en benoemen van kwaliteiten in mensen. En in tegenstelling tot wat ik in deze blogs laat zien, kan ik dat ook erg kort en bondig. We gingen er dus even gezellig samen voor zitten.

J. vond het wel verdacht dat ik wilde typen, maar was erg blij dat ik zo goed kon abstraheren en formuleren.

(J: ‘in die functie heb ik geleerd dat als mensen moeilijk doen op het werk er misschien iets met die persoon aan de hand is waarvan ik niet wist. En dan ging ik met die persoon praten..’ Ik: ‘Oh, je bedoelt je hebt geleerd om te gaan met weerstand en je inlevingsvermogen verder ontwikkeld?’ enzovoorts)

Minder blij was hij op het moment dat ik zijn input volledig negeerde en gewoon opschreef wat ik zelf over hem vond.

(hij heeft wat ik toen opschreef er anders wel mooi in laten staan, dus dat zegt ook weer genoeg)

* Vind ik eigenlijk onzin, want ontwikkeling gebeurt while your busy making other plans, zeg maar. En een POP is een typisch voorbeeld van een other plan.

Al kan het natuurlijk ook niet echt kwaad om er eens bewust bij stil te staan allemaal..

Weer een geval van aan de ene kant maar ook die andere kant dus.

Gezond

Is dit nu een weblog over het opstarten van mijn eigen onderneming, voor overpeizingen over verlies en rouw, of een plek om vakantie-foto’s neer te zetten? Is het een kook-blog of gewoon een beetje om te klessebessen, ik weet het soms ook niet meer mensen.

Nu heb ik in ieder geval weer eens iets lekkers gemaakt uit een superleuk kook-of-eigenlijk-bak-boek, dus ik dacht ik deel het maar even. Het boek heet Lisette in Luilekkerland. Het staat vol met vegan recepten voor taarten en koekjes, waarin dus helemaal geen gebruik wordt gemaakt van ingrediënten van dierlijke afkomst, ook geen eieren of zuivel.

Op zich zijn we hier in huize S. en J. al vrij goed bezig met het minderen van onze vleesconsumptie.

En met we bedoel ik eigenlijk ik, want sinds mijn sabbatical en de vrije tijd die daar nu eenmaal bij hoort, ben ik toch zo’n beetje Hoofd Catering geworden hier in huis. Heerlijk rolbevestigend en iets waar J. maar al te graag en snel aan went volgens mij.

Mocht die coachingsonderneming van mij nu zomaar onwijs gaan lopen -wat natuurlijk ook gaat gebeuren- dan staan ons nog heel wat ‘verdeling huishoudelijke taken’-discussies te wachten.

Maar wie dan leeft, wie dan zorgt tenslotte.

Duss, laat ik dan toch maar weer eens tot mijn punt komen, uit het vegan boek, heb ik heden gemaakt:

Model-proof-candy!

Nou ben ik geen model off course, maar het idee is: relatief gezonde snoepjes, zonder geraffineerde suikers of 'slechte vetten' en zonder dieren dood te hoeven maken.

Ook altijd leuk als je iets helemaal zelf maakt en daarbij de fabrieksproducten/supermarkt over kan slaan natuurlijk.

                                                                                                   

Ik ben voor een deel van de ingrediënten meteen naar mijn plaatselijke notenboer geweest, hier op de hoek. Is toevallig wel de Beste Notenboer van Noord-Holland! (En 4^e van Nederland, hebben ze ook heel mooi en eerlijk erbij gezet. Nog steeds hartstikke knap natuurlijk.)

Daar heb ik verschillende gedroogde vruchten en gemengde noten gehaald, om ze vervolgens samen met de andere ingrediënten* in de keukenmachine fijn te malen tot een soort klef deeg.
Hier kun je dan weer balletjes van draaien en dan krijg iets wat er zo uit ziet:

Een soort gehaktballetjes dus, maar dan heel lekker zoet. Nog niet echt aantrekkelijk qua uiterlijk alleen.
Daarom heb ik de helft door geraspte kokos en de andere helft door cacao gerold (stond ook gewoon in het recept, niet dat ik nu met de eer ga strijken), en dan begint het pas echt ergens op te lijken: 

Wauw! Très Cool, niet? En superlekker dus.

Ik wil eigenlijk gelijk door met de kokosmakronen (zonder boter en suiker, maar met rijstsiroop!) maar ik ben bang dat ik die dan allemaal zelf ga opeten.
Gezond en duurzaam of niet, dat lijkt me toch ook niet de bedoeling.

Met de balletjes valt het tot nu toe erg mee, ik heb er sinds vanmiddag pas zes op, en nog negentien (!) over.
Ik mag er dus heus wel nog één of twee, vinden jullie ook niet? 


* Ik durf hier geen plagiaat te plegen en bovendien vind ik dat je gewoon het boek moet kopen. Je mag wel een keer komen proeven!

Poeh Poeh

Nou, dat je-eigen-onderneming-opstarten-gebeuren doe je er niet zo even bij, zeg!

Het is dat het zoveel positieve energie geeft, anders zou ik erg nog moe van worden.

Tenminste, ja, ik ben dus wel heel moe, maar dan dus blij moe, niet chagrijnig moe.

En vandaag dan weer specifiek: blij moe én brak, een prachtige combinatie, buiten de chocola-behoefte die daar bij hoort dan.

Maar, zeg nou zelf, bij welke gemoedstoestand hoort nu eigenlijk géén chocoladebehoefte..

Ik kan ‘m zo snel niet verzinnen in elk geval. Maar ik ben dan ook brak hè.

Dat komt van het gisteren tot sluit in café de Gaeper zitten en daarbij vieux cola’s drinken. Of eigenlijk niet in maar voor de Gaeper, want er moest ook ineens weer gerookt worden, dat effect hebben vieux-cola’s op mij. (En ik hóór je denken, vieux-cola’s WTF? Maar dit is een oud-hollandse kroeg en daar is vieux een zeer geaccepteerd drankje, en goedkoper dan rum bovendien. Dus.)

Ik had daar afgesproken met mijn website-bouw-vrouw, waar ik al weken zeer succesvol mee samenwerk, maar die ik nog niet live had ontmoet.

Was een groot succes en het is dus vrij laat geworden, voor een woensdagavond dan. Maar dat is dus één van de vele voordelen* van het zelfstandig ondernemerschap, gewoon op een doordeweekse dag eens ouderwets kroeghangen.

* Over het nadeel van zelf moeten zorgen dat er mondjesmaat geld binnenkomt op je rekening in plaats van elke maand een mooi vast bedrag van je werkgever, hebben we het bewust even niet.

Jammer alleen dat ik vanochtend alweer redelijks bijtijds een afspraak met een collega-coach had voor het ervaringen uitwisselen. (Ik ben me toch een partij aan het netwerken, dat wil je niet weten. Die radiostilte op dit blog is niet voor niks, ik heb het er druk mee mensen. Had ik dat punt al gemaakt?)

Dubbel jammer dat hij (ik noem geen namen, maar kijk maar eens op www.coach.. haha, geintje) vervolgens drie kwartier later kwam, wat in feite betekent dat ik drie kwartier** langer mijn roes uit had kunnen slapen.

** wilde ze eigenlijk in hoofdletters neerzetten, maar die was te heftig voor mijn restje kater, dus het is Italic geworden

En toen moest ik gelijk daarna ook nog naar mijn eigen coach. Waar de brakheid volgens mij enorm voor me heeft gewerkt, want die emoties die zaten al helemaal híer (houdt vlakke hand horizontaal tegen het gezicht, vlak onder de ogen) en konden er dus zo, hups, makkelijk uit.

Meest effectieve sessie ooit.

Leerpunt van de dag: Brakheid kan ook ergens goed voor zijn.