Een stukje besef

Er wonen nieuwe mensen in mijn moeders huis.

We hebben even met de auto voor de deur gestaan. Het zag er van buitenaf nog grotendeels hetzelfde uit. Op de deur zat nog ons oude ‘Familie … ‘ naambordje en voor het raam van mijn vader’s oude computer- en rommelkamertje hingen nog dezelfde blauwe luxaflex.
Dus ik dacht eerst dat ze er nog niet in waren getrokken. Maar toen zagen we het nieuwe houten bankje in de voortuin, de andere vitrage in de keuken en meer van dat soort dingen.

Het klopte niet en het was niet ok.
Dat mijn moeder er telkens niet was als we kwamen en dat het huis geleidelijk steeds leger werd, daar was ik zo zachtjes aan wel aan gewend.
Maar dat er nu andere mensen in dat huis rondlopen, onder haar douche staan, en eten uit haar oude koelkast pakken, daar kon ik even heel slecht tegen.

Zo gaat dat blijkbaar, met van die grote dingen die je eigenlijk niet in één keer kan voelen of beseffen.
Dat moet zo stukje bij beetje, aan de hand van naambordjes en koelkasten.

Hoe het (niet) moet

Ik blijk het dus helemaal fout te doen.

Afgelopen maandag tijdens de workshop Columns en Blogs schrijven heb ik van Merel Roze geleerd hoe het wél moet. Dat je moet beslissen waar je stukje eigenlijk over gaat. Wat is de `Wat´ zeg maar.

En dat je stukje dáár dan dus over gaat, en niet over nog drie andere dingen

Een goed stukje heeft verder een pakkende, redelijk korte openingszin.

Het stukje heeft een begin, midden en een duidelijk eind (zodat het een afgerond geheel is, mensen!), mét een sterke afsluiting.

Oh ja, en het ergst moet nog komen: Een goed stukje mag niet te lang zijn, lange stukjes worden significant minder gelezen dan korte blijkt uit onderzoek.

Ik kijk mijn blog tot nu toe nog eens door. Mijn bange vermoedens worden helaas bevestigd.

De stukjes starten met willekeurige, ellenlange zinnen. Vervolgens wordt er op pak ´m beet 5 `Wat`-jes in gegaan.

Begin, midden, eind, ik zie ze niet. Sterke, ronde, afsluitingen, nou ja, daar heb ik mijn momenten, maar het is over het algemeen ook niet om over naar huis te schrijven.

En de lengte van de stukken, daar gaan we het niet eens over hebben.

Na het aanvankelijke gevoel van teleurstelling en Groot Verdriet, voel ik een vastberadenheid over me heen komen.

Ik ga mijn leven beteren, en wel dit stukje nog.

* Over voetnoten hebben we het trouwens niet gehad. Die mogen denk ik nog wel hoor. Hoop ik toch. Ja, vast wel.

Gemiste kans(en)

Eigenlijk genoeg gebeurtenissen en ontwikkelingen die aanleiding hadden kunnen zijn voor hilarische stukjes deze laatste maand.

Zoals daar waren:

- de (werk)vakantie in de Ardennen met vriendin L., waarin ik niet alleen lekker heb gewandeld en genoten van de sauna (!) in ons supercoole huisje, maar ook belachelijk veel heb gelezen over ZZP-en en marketing.

- het startersbezoek van de Belastingdienst, waar twee heren me te kennen gaven dat ik ‘er toch wel heel serieus mee bezig was, en dat ze dat ook wel anders zien’ Woohoo, Saskia: 1, andere loser-ondernemers: 0!

- de nieuwe hippe hobby die ik, trendgevoelig als ik ben, ook maar heb omarmd: Tuinieren! Plus alle belachelijk dure gadgets die ik daar online voor heb aangeschaft.

Zelf je eigen sla verbouwen voordelig, I think not! Eerst een jaar of wat de afschrijving van de spullen meetellen tenslotte. (Zien jullie, ik denk ook al echt als een ondernemer)

- de fotoshoot, die ik heb gehad voor bij een interview in een blad* over mijn sabbatical. Met visagie én ventilator voor de wapperende haren. (mijn haar ‘wappert niet zo makkelijk’, dus die moest heel dichtbij gezet worden..)

*niet een heel blad over mijn sabbatical natuurlijk, dommies.

- de nachtmerrie van afgelopen nacht, waarin ik dacht dat niet alleen de vloer in onze slaapkamer maar ook het bed bedekt was met witte bewegende octopus-tentakels (geen actual inktvissen, maar enkel de tentakels, inclusief zuignappen, brrr) Ik maakte met mijn keiharde gegil natuurlijk J. wakker en die is vervolgens wel een half uur bezig geweest me te kalmeren.

Dit was overigens vòòr de fotoshoot, dus ik weet niet of het een met het ander te maken had.. Either way, voorlopig geen natuurdocu’s meer voor mij. (we hebben Earth al lang en breed gehad en zitten nu op DVD 2 van Life, met op DVD 1 een octopus van 4 meter lang..)

- het pruimenvlaaitje dat J. wederom heeft gebakken!

(maar die telt maar half, want vorige keer had hij extra veel deeg gemaakt en een gedeelte ingevroren.)

Hadden toch zo zes pareltjes van stukjes kunnen worden zou je denken. Kan iemand anders die niet nog even schrijven?

Pruimenvlaai en onmacht

Zo bakt J. bijna drie jaar geen enkele vlaai, en zo bakt hij er binnen een paar maanden twee stuks.

Dit is het onverwachtse resultaat deze zondag: een overheerlijk pruimenvlaaitje:

Heb trouwens stiekem toen J. niet in de keuken was even op de grond gezet om te fotograferen, want de houten vloer is zo'n mooie achtergrond. J. vindt dat vies, en heeft naar mijn mening een beetje smetvrees.

Oeps, ik mocht eigenlijk niet meer over J. schrijven, had hij gezegd. (ook al leest hij het nooit)

Wat kan ik zeggen, ik doe mijn best..

Terug naar de vlaai. Een punt met slagroom op een mooi bordje zag er zo uit:

Maar nu kunnen jullie weer niet zien hoe mooi het bordje is, dus nog een groter plaatje van een leeg bordje:

Mooi hè?

Ik heb dus een heel set van die bordjes mét prachtige schaal, en die komt ergens van een grootmoeder of oudtante (Vintage, people!!). Maar suf genoeg weet ik dus niet meer van wie precies. En het feit dat ik dit soort dingen niet meer even kan navragen bij mijn moeder, stemt me vandaag extra verdrietig.

Wat dat betreft was het goede timing van die vlaai-bak-actie van J., want ik heb een ietwat moeilijke dag en gebak helpt dan gewoon best wel.

Ik ben afwisselend verdrietig en witheet van woede. Hoe en wat en vooral waarom precies is niet helemaal duidelijk. Ik bedoel, ik kan wel wat verzinnen natuurlijk, want naast de overleden ouders is er op allerlei verschillende vlakken van alles niet-zo-heel-leuks aan de hand.

Teveel en te privacy-gevoelig (voor anderen dan hè, want ik ken zelf op dat gebied weinig grenzen) om op te noemen.

Ik weet ook heus wel dat dit nu eenmaal het leven is: een hoop gedoe met vrij veel niet-zo-leuke-gebeurtenissen.

Maar ik had toch gehoopt dat het leven mij nu eens een tijdje met rust zou laten.

Om bij te komen van de eerdere helemaal-niet-leuke of eigenlijk het-tegenovergestelde-van-leuke life events bijvoorbeeld.

Begrijp me niet verkeerd hoor, ik woon gelukkig samen met mijn fijne J. (die regelmatig vlaaien voor mij maakt, had ik dat al verteld?), heb hele lieve vrienden en familie en een prachtige nieuwe onderneming waar ik enorm mijn ei in kwijt kan. Dus er is ook genoeg moois aan de hand.

Maar soms neemt het besef van al het mindere het nu eenmaal even over. En ben ik naast verdrietig dus ook weer verschrikkelijk boos.

Ik dacht vandaag ineens aan de woorden van mijn geliefde meditatie-guru (die geloof ik geen guru genoemd wil worden, maar ja, hé, wordt er dan ook geen!) toen ik hem, bijna een jaar geleden, vroeg over boosheid.

Als ik het me goed herinner was het ongeveer als volgt:

Anger is often what happens in a situation where you feel absolutely powerless. It’s a mechanism to regain some form of power. (And not a very effective one, voegde hij er nog aan toe)

Dus die boosheid zal wel weer een teken van onmacht wezen. En er zal wederom niets anders op zitten dan die onmacht eens lekker een potje te gaan zitten voelen.

In de tussentijd reken ik gelijk even uit wanneer ik de volgende vlaai-actie kan verwachten, dat zal zijn op ….. zondag 18 september!

Mocht er voor die tijd nieuws zijn op het vlaaienfront, dan horen jullie het natuurlijk ook.

Het helpen van J.

J. is verklaard tot High Potential op het werk (ja duh, komen ze nu pas mee) en moest dus even een soort Persoonlijk Ontwikkel Plan* maken, en binnen twee dagen graag.

Nou ben ik toevallig heel goed in het zien en benoemen van kwaliteiten in mensen. En in tegenstelling tot wat ik in deze blogs laat zien, kan ik dat ook erg kort en bondig. We gingen er dus even gezellig samen voor zitten.

J. vond het wel verdacht dat ik wilde typen, maar was erg blij dat ik zo goed kon abstraheren en formuleren.

(J: ‘in die functie heb ik geleerd dat als mensen moeilijk doen op het werk er misschien iets met die persoon aan de hand is waarvan ik niet wist. En dan ging ik met die persoon praten..’ Ik: ‘Oh, je bedoelt je hebt geleerd om te gaan met weerstand en je inlevingsvermogen verder ontwikkeld?’ enzovoorts)

Minder blij was hij op het moment dat ik zijn input volledig negeerde en gewoon opschreef wat ik zelf over hem vond.

(hij heeft wat ik toen opschreef er anders wel mooi in laten staan, dus dat zegt ook weer genoeg)

* Vind ik eigenlijk onzin, want ontwikkeling gebeurt while your busy making other plans, zeg maar. En een POP is een typisch voorbeeld van een other plan.

Al kan het natuurlijk ook niet echt kwaad om er eens bewust bij stil te staan allemaal..

Weer een geval van aan de ene kant maar ook die andere kant dus.

Gezond

Is dit nu een weblog over het opstarten van mijn eigen onderneming, voor overpeizingen over verlies en rouw, of een plek om vakantie-foto’s neer te zetten? Is het een kook-blog of gewoon een beetje om te klessebessen, ik weet het soms ook niet meer mensen.

Nu heb ik in ieder geval weer eens iets lekkers gemaakt uit een superleuk kook-of-eigenlijk-bak-boek, dus ik dacht ik deel het maar even. Het boek heet Lisette in Luilekkerland. Het staat vol met vegan recepten voor taarten en koekjes, waarin dus helemaal geen gebruik wordt gemaakt van ingrediënten van dierlijke afkomst, ook geen eieren of zuivel.

Op zich zijn we hier in huize S. en J. al vrij goed bezig met het minderen van onze vleesconsumptie.

En met we bedoel ik eigenlijk ik, want sinds mijn sabbatical en de vrije tijd die daar nu eenmaal bij hoort, ben ik toch zo’n beetje Hoofd Catering geworden hier in huis. Heerlijk rolbevestigend en iets waar J. maar al te graag en snel aan went volgens mij.

Mocht die coachingsonderneming van mij nu zomaar onwijs gaan lopen -wat natuurlijk ook gaat gebeuren- dan staan ons nog heel wat ‘verdeling huishoudelijke taken’-discussies te wachten.

Maar wie dan leeft, wie dan zorgt tenslotte.

Duss, laat ik dan toch maar weer eens tot mijn punt komen, uit het vegan boek, heb ik heden gemaakt:

Model-proof-candy!

Nou ben ik geen model off course, maar het idee is: relatief gezonde snoepjes, zonder geraffineerde suikers of 'slechte vetten' en zonder dieren dood te hoeven maken.

Ook altijd leuk als je iets helemaal zelf maakt en daarbij de fabrieksproducten/supermarkt over kan slaan natuurlijk.

                                                                                                   

Ik ben voor een deel van de ingrediënten meteen naar mijn plaatselijke notenboer geweest, hier op de hoek. Is toevallig wel de Beste Notenboer van Noord-Holland! (En 4^e van Nederland, hebben ze ook heel mooi en eerlijk erbij gezet. Nog steeds hartstikke knap natuurlijk.)

Daar heb ik verschillende gedroogde vruchten en gemengde noten gehaald, om ze vervolgens samen met de andere ingrediënten* in de keukenmachine fijn te malen tot een soort klef deeg.
Hier kun je dan weer balletjes van draaien en dan krijg iets wat er zo uit ziet:

Een soort gehaktballetjes dus, maar dan heel lekker zoet. Nog niet echt aantrekkelijk qua uiterlijk alleen.
Daarom heb ik de helft door geraspte kokos en de andere helft door cacao gerold (stond ook gewoon in het recept, niet dat ik nu met de eer ga strijken), en dan begint het pas echt ergens op te lijken: 

Wauw! Très Cool, niet? En superlekker dus.

Ik wil eigenlijk gelijk door met de kokosmakronen (zonder boter en suiker, maar met rijstsiroop!) maar ik ben bang dat ik die dan allemaal zelf ga opeten.
Gezond en duurzaam of niet, dat lijkt me toch ook niet de bedoeling.

Met de balletjes valt het tot nu toe erg mee, ik heb er sinds vanmiddag pas zes op, en nog negentien (!) over.
Ik mag er dus heus wel nog één of twee, vinden jullie ook niet? 


* Ik durf hier geen plagiaat te plegen en bovendien vind ik dat je gewoon het boek moet kopen. Je mag wel een keer komen proeven!

Poeh Poeh

Nou, dat je-eigen-onderneming-opstarten-gebeuren doe je er niet zo even bij, zeg!

Het is dat het zoveel positieve energie geeft, anders zou ik erg nog moe van worden.

Tenminste, ja, ik ben dus wel heel moe, maar dan dus blij moe, niet chagrijnig moe.

En vandaag dan weer specifiek: blij moe én brak, een prachtige combinatie, buiten de chocola-behoefte die daar bij hoort dan.

Maar, zeg nou zelf, bij welke gemoedstoestand hoort nu eigenlijk géén chocoladebehoefte..

Ik kan ‘m zo snel niet verzinnen in elk geval. Maar ik ben dan ook brak hè.

Dat komt van het gisteren tot sluit in café de Gaeper zitten en daarbij vieux cola’s drinken. Of eigenlijk niet in maar voor de Gaeper, want er moest ook ineens weer gerookt worden, dat effect hebben vieux-cola’s op mij. (En ik hóór je denken, vieux-cola’s WTF? Maar dit is een oud-hollandse kroeg en daar is vieux een zeer geaccepteerd drankje, en goedkoper dan rum bovendien. Dus.)

Ik had daar afgesproken met mijn website-bouw-vrouw, waar ik al weken zeer succesvol mee samenwerk, maar die ik nog niet live had ontmoet.

Was een groot succes en het is dus vrij laat geworden, voor een woensdagavond dan. Maar dat is dus één van de vele voordelen* van het zelfstandig ondernemerschap, gewoon op een doordeweekse dag eens ouderwets kroeghangen.

* Over het nadeel van zelf moeten zorgen dat er mondjesmaat geld binnenkomt op je rekening in plaats van elke maand een mooi vast bedrag van je werkgever, hebben we het bewust even niet.

Jammer alleen dat ik vanochtend alweer redelijks bijtijds een afspraak met een collega-coach had voor het ervaringen uitwisselen. (Ik ben me toch een partij aan het netwerken, dat wil je niet weten. Die radiostilte op dit blog is niet voor niks, ik heb het er druk mee mensen. Had ik dat punt al gemaakt?)

Dubbel jammer dat hij (ik noem geen namen, maar kijk maar eens op www.coach.. haha, geintje) vervolgens drie kwartier later kwam, wat in feite betekent dat ik drie kwartier** langer mijn roes uit had kunnen slapen.

** wilde ze eigenlijk in hoofdletters neerzetten, maar die was te heftig voor mijn restje kater, dus het is Italic geworden

En toen moest ik gelijk daarna ook nog naar mijn eigen coach. Waar de brakheid volgens mij enorm voor me heeft gewerkt, want die emoties die zaten al helemaal híer (houdt vlakke hand horizontaal tegen het gezicht, vlak onder de ogen) en konden er dus zo, hups, makkelijk uit.

Meest effectieve sessie ooit.

Leerpunt van de dag: Brakheid kan ook ergens goed voor zijn.

Terug

Ik ben nu bijna vier uur terug van mijn fantastische week van stille bezinning, met geweldige vegetarische en biologische maaltijden drie maal per dag.

Heb inmiddels frieten met mayo, een stuk rood vlees en een liter Cola Light op.

En ik begin nu aan de mega-brownie die mijn fantastische geliefde hier voor mij heeft achtergelaten.

Maar wel met aandacht, hè.

Meer Zen, minder zenden

Ik schrijf dit bericht op de enige computer beschikbaar binnen een straal van .. ja hoeveel meter eigenlijk?
(jemig, wil je eens dramatisch beginnen, weet je geen getal te verzinnen, omdat, ja nou misschien staat er om de hoek wel nog een computer, in een kantoortje ergens, waarvan ik niet weet, en dan zou ik dus liegen..)

Ik ben dus in retraite, voor een weekje, ergens midden in de prachtige bossen bij Lage Vuursche. (je weet wel, dat dorpje met dat straatje met wel 30 pannekoekrestaurants)

En dat is niet in een klooster met nonnen en bezinning en 6 uur ’s ochtends op voor het gebed enzo, maar wel… ja, hoe leg ik dat uit.

Het is een beetje moderner, we zijn met 100 man, wandelen een beetje in het bos, gaan naar Satsang, (als je het wil weten, moet je het even googelen, ik kan het zo 1-2-3 niet uitleggen). Ondertussen mag een beetje contact met de buitenwereld best en je mail checken dus ook.

En dat is maar goed, want ik heb sinds mijn nieuwe loopbaan-site de lucht in is een compulsieve elk uur je e-mail checken gewoonte ontwikkeld. Omdat ik zoveel leuke reacties krijg op die site en dat is verslavend, ik zeg het je.

Ik heb het hier wel al weten terug te schroeven naar eens per dag.

Ik besefte me gisteren ook ineens dat dat een beetje jammer is eigenlijk.

Dat je eerst iets de wereld in stuurt vanuit enthousiasme, omdat je het graag wil delen. En dan vervormt zich dat op een gegeven moment op dat er iets te halen valt.

En dan wil je maar meer en meer positieve reacties, en vraag je je af waarom die en die eigenlijk nog niet gereageerd hebben.. Niet meer dan menselijk natuurlijk, maar wel een beetje zonde..

Nou, dat is dus een van de inzichten die je krijgt als je de hele dag doorbrengt zonder constante informatiestromen, tv, geklets, en 6 keer per dag nu.nl.

Mochten jullie daar niet op zitten te wachten, geen slecht idee om mij even te mijden de komende tijd, want zo zullen er ongetwijfeld meer volgen.

Maar, over een week ben ik weer thuis en dan ga ik binnen no-time gewoon weer heerlijk onbewust door het leven, no worries! 

de Middelandse Zee

Vanavond hebben we bij het grote Turkse restaurant aan het einde van de straat gegeten om te vieren dat mijn coaching-website online gaat.

En nee, ik ga hier niet melden hoe die heet, want ik hou mijn blog-sabbatical-jolige-persona graag strikt gescheiden van mijn coach-werk-zakelijke-persona, wat dacht jullie zelf dan!

Al moet ik zeggen dat het grootste deel van het website bouwen helemaal niet voelt als werk. Dat was mede dankzij mijn fantastische websitebouw-vrouw, maar ook omdat het zo lekker is om bezig te zijn met waar je écht bezig mee wil zijn. (wie had dat nou gedacht..)

Dus als dat zo doorgaat kan ik voorlopig gewoon Sabbatical-stukjes blijven typen, terwijl ik stiekem al werk. Al zijn het er dan wel wat minder gezien de beschikbare tijd hè.

Bij dat Turkse restaurant was het super-lekker eten. Wel een beetje vettig, maar toch heel goed van smaak, en overal van die heerlijk dikke yoghurt en Turks brood bij.

En alles bij elkaar, het niet-zuinige gebruik van olie, de muziek, obers en sfeer, maakte dat we ons ineens op een terras aan de Middellandse Zee waande.

Je weet wel, een beetje verbrand, haren nog nat van het zwembad/de zee en een beach-outfit aan waar je thuis nooit mee over straat zou durven.

Het enige wat we nog misten was het zeebriesje.

Ik krijg ineens heel erg veel zin om een vakantie te boeken. Zo’n last-minute naar een appartement, waar je dan heen mag met een vertraagde vlucht van Transavia (bestaan die nu nog?) en heel veel irritante andere Nederlanders, die na de busrit met een plaatselijke bus/taxibuschaffeur (zo’n klein mannetje met snor) gelukkig allemaal in Paradise Hotel blijken te zitten, terwijl jij in het kleinere complex Rixos een studio hebt geboekt. Waar de ruime keuken blijkt te bestaan uit twee electrische pitjes en een gootsteentje.

Gelukkig moet ik zo naar bed en ben ik dit morgen als ik wakker wordt vast vergeten.

Topfilm

Wat is dat toch met Pretty Woman?

De laatste drie keer dat deze film langs kwam op net 5 of SBS6 of welk kanaal nu weer aan de beurt was, dacht ik al: ‘nou, die heb ik nu al zó vaak gezien, ik sla een keertje over hoor’

En dan zet ik ‘m toch even aan, en kijk die film helemaal uit, genietend van elk moment.

Toegegeven, tijdens het genieten ben ik dus aan het bloggen en ook wat mails aan het versturen (de site van mijn coachingspraktijk is in wording mensen, very exciting!).

Maar toch vind ik Richard Gere weer knap, Julia Roberts (Vivian!) grappig en biggelen op alle geijkte momenten de tranen over mijn wangen. En wat is er nu lekkerder dan biggelende tranen, terwijl er in fact eigenlijk niet echt iets aan de hand is, zeg nou zelf.

Wat trouwens nog wel gek is, de ‘deze film wordt mede mogelijk gemaakt door..’ boodschap.

In dit geval ‘Deze film wordt mede mogelijk gemaakt door… een DVD van een andere film.’  De film Love and other drugs namelijk.

Ik kan niet precies uitleggen waarom (iets met synchroniteit ook denk ik), maar dat vind ik dus echt super suf.

Sterker nog, ik heb nu het voornemen om die hele Love and other drugs mooi níet te gaan zien.

Kan toch ook nooit tippen aan Pretty Woman.

Eindelijk

In de periode dat J. en ik elkaar nog het hof aan het maken waren, pochte hij eens dat hij, als echte Limburger, in zijn oude studentenhuis in Delft* met enige regelmaat vlaaien bakte. ‘Ik zal ook wel eens een vlaai voor jou maken’ voegde hij daar nog aan toe.

Daar had ik wel oren naar natuurlijk. En ik heb sinds we samen zijn ook heel wat stukken vlaai gegeten. Door  verschillende mensen gemaakt (J.’s moeder, zus, tante en verschillende plaatselijke bakkers), maar niet door J. zelf.

Het eerste stuk echte Limburgse vlaai was een stuk rabarbervlaai (ik weet het nog als de dag van gisteren), op een mooie zomerse dag bij J.’s ouders thuis in de tuin.

Dat bezoekje aan zijn ouders had vlak ervoor nog even op losse schroeven gestaan, vanwege wat Holland-Limburg en ook Vrouw-Man (en misschien Ietwathysterisch-Gezondverstand, maar dat mogen jullie zo beoordelen) communicatieprobleempjes.

Ik zou dat weekend een vriendin opzoeken in Maastricht en wist dat J. bij zijn ouders zou zijn, dus polste ik subtiel of hij het zag zitten als ik daar ook langskwam. (Ik had zijn ouders wel al eens ontmoet bij een etentje in een restaurant in Utrecht, maar daar was het tot dan toe bij gebleven)

Hij zei vervolgens, let op hè: ‘Je kan allicht een stukje vlaai in de tuin komen eten’

Met subtekst vatte ik dat ongeveer als volgt op:

Je kàn (hoeft niet) allicht (liever niet eigenlijk) een stukje vlaai (je blijft toch niet eten?) in de tuin (en ook niet slapen toch?) komen eten.

Dat dit voor hem juist ongeveer richting huwelijksaanzoek ging, snapte ik echt helemaal niet. Ik besloot af te zien van het bezoek en misschien ook maar gelijk de hele relatie.

Toen J. verbaasd reageerde toen bleek dat ik niet zou langskomen hebben we het misverstand alsnog op weten te helderen, en zo zat ik dus toch in die tuin. (en ben blijven eten én slapen).

En heb ik vervolgens de familie gunstig kunnen stemmen door een tweede stuk vlaai te nemen, zoals dat hoort. Eén stuk vlaai is géén stuk vlaai, tenslotte.

Nu is het morgen precies 3 jaar geleden dat J. en ik elkaar hebben ontmoet en ik had de hoop op door hem gebakte vlaaien eerlijk gezegd al opgegeven.

Maar dan verassen ze je juist hè, die floeperds, en toen ik vanmiddag thuis kwam stond dit exemplaar op het aanrecht klaar, terwijl J. slagroom stond te kloppen:

* Waar ik dus ook heb gestudeerd, we een hele hoop gemeenschappelijke vrienden en kennissen hebben gehad, ik nog enige tijd bij hem om de hoek heb gewoond én op een van zijn huisfeesten ben geweest. Maar we zijn elkaar daar nooit tegen het lijf gelopen.

Tot die ene avond op 2 mei 2008 in Amsterdam dus, toen we elkaar alsnog via twee van die gemeenschappelijke vrienden ontmoetten.

(en een paar uur later maar meteen stonden te zoenen op de dansvloer van Paradiso (is heel mooi verhaal, vertel ik nog wel eens een keer))

50%

Dan ben je net zo blij dat de Pasen voorbij is en je veilig op bezoek kan bij mensen zonder bakken paaseitjes voorgeschoteld te krijgen, gaan ze verdorie met 50% korting weg bij de Albert Heijn.

Ik probeerde vanmiddag weer eens gezond eten in te slaan, ook vanwege het al zo goed bezig zijn met hardlopen, je moet het ijzer smeden als het heet is tenslotte.

Wanneer je in een supermarkt gezond eten wil kopen, dan kun je het beste alleen de buitenste paden nemen, een heel goede tip die ik iemand eens op tv zag geven.

Die mevrouw had vanwege de crisis geen baan meer en deed het dus vooral vanuit bezuinigingsoverwegingen, maar het principe is voor gezond eten ongeveer hetzelfde.

‘Begin bij de groenten en fruit en loop van daaruit alleen langs de buitenpaden. Daar zit alles wat je echt nodig hebt, met de koelcellen voor kaas en vleeswaren, de zuivel, het brood en tenslotte de vriescellen voor de eventuele diepvriesgroenten.’, legde ze uit. ‘In de middenpaden zitten alleen maar producten die je eigenlijk niet nodig hebt, zoals chips, frisdrank en snoep, en die ga je dus gewoon niet in.’

Ik vond dat wel een briljant principe, en probeer me dus ook niet teveel in die middenpaden te begeven. Dat is vaak niet zo moeilijk omdat ook de Knorr-wereldgerechten en andere fabrieksgeproduceerde producten die ik al jaren mijd daar liggen. Maar vaak genoeg maak je natuurlijk wel een uitzondering, voor een flesje wijn ofzo. Dat doe je dan wel wat bewust, en dat werkt best goed vind ik.

Maar die paaseitjes dus, die lagen gewoon vlakbij de groenten naar mij te lonken. Bio/fair trade chocola in ogenschijnlijk onschuldige stuks-verpakking, mét 50% korting.

Niet alleen appelerend aan mijn chocolade-liefde (spreekt voor zich), maar ook aan mijn geweten (Bio en Fair trade, dat is toch heel goed), mijn hoop die natuurlijk toch vals zal blijken (dan kan ik er maar een paar eten en de rest bewaren voor J,) én tenslotte aan mijn koopjes-tic (50% dat is wel heel goedkoop toch?).

Einde van het verhaal is natuurlijk dat ik ze heb gekocht en nu 10 forse eitjes en 500 Kcal later, hartstikke misselijk ben. Damn it!

Gelukkig leest J. dit blog niet, want we hadden nou juist onlangs afgesproken dat ik zou ophouden met chocola voor hem te kopen om het dan vervolgens zelf binnen no-time allemaal op te eten.

Mijn schoonzusjes lezen dit blog dan weer wel trouw, maar die zullen toch heus niets verklappen, hm?

Nike Air Max

Toen ik een jaar of 12, 13  en brugklasser was, wilde ik niets liever dan een paar Nikes, en het liefst, het toppunt van cool (in bepaalde kringen in Zoetermeer dan, en nee, dat zijn niet de beste kringen om je als beginnende puber in te moeten begeven) Nike Air Max.

Mijn kleedgeld was daarvoor bij lange na niet toereikend, dus vroeg ik ze aan mijn ouders, maar die vonden het niet goed. Te ordinair en te duur, waarbij dat laatste waarschijnlijk de doorslag gaf.

Ik ontwikkelde een obsessie, keek constant om me heen wie ze wel had en knipte plaatjes uit de Perry Sport-folders die ik vervolgens in mijn Garfield-agenda plakte. (die het jaar erna dringend plaats moest maken voor de veel coolere Ocean Pacific agenda natuurlijk)

Ik dramde, ik zeurde, maar niets hielp, geen haar op mijn ouders hoofden die erover dacht Nikes voor mij te kopen.

Hetzelfde gold voor de witte Levi’s (‘ jij maakt daar toch alleen maar vlekken op’ (en daar hadden ze een punt)) en de bloemetjes bodywarmer (je bent toch allergisch voor dons?’ (wederom, touché)) die toen in waren.

De nep-LA Gear’s van de Bristol die ik wel mocht hebben heb ik uiteindelijk niet zo lang gedragen. Deze riepen nogal een pest-reactie bij mijn mede brugklassers op. Nadat ik naar huis was gevolgd door drie jongens uit mijn klas (die overigens op de lager school nog vriendjes waren geweest) die wijzend naar mijn schoenen ‘Nepperd, Nepperd’ scandeerden, was het voor mij wel mooi geweest met die schoenen.

Ik bedenk me nu pas dat die Nike-obsessie waarschijnlijk mede voortkwam uit dit nep-LA Gear debacle.. Inzichten achteraf, je hebt er weinig aan.

In ieder geval. Inmiddels ben ik 33 jaar, en de zeer gelukkige eigenaar van meerdere paren sneakers, van Vans en Etnies en Zoo York, maar dus geen enkel paar van Nike. Te mainstream, is me ooit bij mijn eerste sneaker-aankoop ingefluisterd, en is op een of andere manier erg blijven hangen.

Dat heel de wereld ooit nog allemaal in precies hetzelfde model Vans (liefst in de kleur grijs) zou gaan lopen, konden we toen ook nog niet weten natuurlijk. (of je nou door Amsterdam, Parijs of een of ander plaatsje in the middle of nowhere in Utah loopt, iedereen draagt ze. Verzin eens wat nieuws mensen!)

Geen Nikes dus, totdat ik gisteren eens ging kijken naar hardloopschoenen.

Eerst heb ik me op internet bij Zalando vergaapt aan wat exemplaren die toch wel flink aan de prijs waren en meer geschikt voor mensen met marathon-ambities.

Aangezien ik die absoluut niet heb, ben ik toch maar even naar de Aktiesport op de Kinkerstraat gefietst, om vervolgens slechts 60 euro armer thuis te komen met deze Nike Airs:

 

 

At Last, Nikes! Met Air! Mijn hele brugklas-gevoel kwam weer naar boven.

Mijn euforie verdween wel even toen J bij thuiskomt zei: “Ja maar ze zijn toch eigenlijk helemaal niet echt.. eh.. mooi?”

Ok, nou ja, ze zijn dus eigenlijk niet supermooi en zeker geen Air Max ook, maar ze geven me dus toch een soort van genoegdoening. En: Ze zitten geweldig.

Het enthousiasme werd vanochtend alleen nog maar groter toen ik ze droeg tijdens mijn dagelijkse wandeling.

De verhouding wandelen-rennen viel meteen al veel gunstiger uit. (In het voordeel van het rennen, duh) En dat is dan wel mooi te danken aan deze Nike Airs.

Lunch

Het allerfijnst aan het geen werk hebben en weer veel thuis zijn overdag is natuurlijk: Thuis lunchen!

Restjes lamsstoofpot van dat ene etentje, zelfgemaakte linzen- of tomatensoep, salades met precies de verhouding sla vs tomaat, Alles is Mogelijk!

Niet om jullie jaloers te maken ofzo, maar hierbij wat plaatjes, dan hebben jullie er een beetje beeld bij:

 

Nu moeten jullie alleen niet gaan denken dat ik alleen maar op het balkon lekkere broodjes zit te eten, hè.

Ik ben best goed bezig met de laatste eindjes van mijn oude werk*, maar ook met de eigen onderneming.

Zo heb ik nog wat cursusdagen coaching gehad, een domeinnaam aangekocht voor mijn website (nu de website nog) en een starters bijeenkomst van de KvK en de Belastingdienst bijgewoond. Niet mis toch?

Ook ben ik al enige tijd de dag aan het beginnen met een fikse wandeling in het park, waarbij ik ook kleine stukjes soort van ren. (als er even niemand kijkt)

Helaas heeft de afgelopen Paasfeest-meerdaagse bij J.'s limburgse familie met teveel gekookte eieren, nog meer stukken vlaai, en nog veel, veel meer chocolade-eitjes alle positieve effecten van dat wandelen geheel teniet gedaan, en zijn we terug bij af. Maar dat terzijde.

*Ja, ik heb de afscheidsborrel al gehad, maar ik ben officieel nog in dienst tot 1 juni en er spelen nog wat dingetjes in mijn oude projecten waar (nog) geen opvolger voor beschikbaar is, dus wie ben ik dan om die niet te ‘managen’.

J. is geen fan

J. is geen fan van dit blog.

Dat moet je niet verkeerd begrijpen, hij vind het prima dat ik nu thuis bijna net zo vaak achter de laptop zit als hij. (Misschien toch eens gaan nadenken over een 2^e laptop trouwens, want dat zou nog wel eens om kunnen slaan..)

Het feit dat ik met een blog bezig ben vindt hij op zich ook mooi. De praktijk is immers: Hoe meer tijd ik bezig ben met mijn blog, hoe minder J. door mij wordt lastig gevallen met allerlei moeilijke vragen over het leven, hoe hij zich eigenlijk voelt, wat ik voor hem beteken en wat we zullen gaan eten overmorgen. (had ik al eens genoemd dat ik ♥ plannen maken?)

Mijn stukjes ook daadwerkelijk lezen, daar houdt hij dan weer niet van.

Dat moet ik niet persoonlijk opvatten, want hij 'leest nooit stukjes, columns, en dat soort dingen'

(Behalve op de site van Voetbal International dan hè, want dat doet hij dus heus wél.)

Nadat ik hem laatst gedwongen had toch weer iets te lezen van mij, was zijn reactie na enig aandringen: 'Ja, iemand die van dit soort dingen houdt, ja, nou, die zal dit stukje dan vast ook wel leuk vinden… Waarschijnlijk..'

Help me alsjebieft onthouden dat ik het hem niet nog eens vraag.

Lekker dan

Na vier weken lunchen en hangen op terrasjes, bijkletsen en foto’s van Amerika laten zien, ben ik wel zo’n beetje klaar om eens ergens mee aan de slag te gaan.

Een mogelijke tekst voor een mogelijke website bedenken bijvoorbeeld, administratieve dingen gaan uitzoeken, eens me wat meer gaan verdiepen in de Kamer van Koophandel map, dat soort dingen.

Lekker in pyjama, thuis achter de computer. Want dat is toch het grote voordeel van tijdelijke werkeloos zijn, of zelfstandig thuis werken. (Ik ben er nog niet helemaal uit of je ik nu al van het ene in het andere over aan het stappen ben.)

Maar dat je thuis een beetje rond-rommelt dus. Een wasje draait, een stukje typt of wat over het internet struint, een broodje eet, een telefoontje pleegt, een stukje foute MTV-real-life serie kijkt. (Plain Jane, nieuwe favoriet!).

Allemaal in de rust en kalmte van je eigen huisje.

Mooi niet dus.

De woningbouwvereniging is vorige week, na ruim een jaar leegstand, maar eens begonnen met het verbouwen van de woning boven ons. Naast een hoop gebonk en gestamp op de trap wordt er niet alleen gesloopt, geboord en getimmerd maar vooral ook lekker naar elkaar geschreeuwd en meegezongen met de muziek.

Ik heb al wat praatjes met de werklui gemaakt en ze zijn op zich best ok. Toen ik vroeg wat die vieze drab op mijn net schoongemaakte balkon inclusief nieuw geplaatste bloemetjes was bijvoorbeeld, beloofde de timmerman meteen zijn koffiefilters niet meer op het balkon boven mij te legen en weg te spoelen. Hartstikke fideel van hem.

Ook gaf hij aan dat hij vanwege het afwezig zijn van een toilet in de woning, zijn plasjes netjes op het dak doet (dat spoelt toch wel weg joh) en zijn 'grote boodschappen' voor thuis bewaart. (Heeft ‘ie letterlijk gezegd. Echt waar. En ik vroeg er dus niet naar. Echt heus niet.)

Mijn badkamerventilator komen ze zeker nog eens maken, hoe er wederom allerlei stukken steen in de schacht terecht zijn gekomen is niet bekend.

En de lekkage vlekken op het plafond worden natuurlijk t.z.t. pico bello overgeschilderd.

Best redelijk niet?

Het laatste nieuws is dat mijn douchewand open moet omdat ze de oude loden afvoerleidingen weg moeten halen die er nog blijken te zitten. Klusje van niks.

Morgenochtend komt de meneer van de woningbouw om het ‘allemaal eventjes door te nemen’.

Ik ben er niet gerust op.

Reageren doe je zo

Steeds meer mensen lezen dit blog en laten mij dat weten per mail, wat op zich heel erg leuk is natuurlijk.

Maarr lieve mensen, uitingen van enthousiasme en eventueel gevatte opmerkingen kunnen jullie natuurlijk ook gewoon onder de stukjes zelf kwijt!

Dan wordt het tenminste ook een beetje zichtbaar dat mijn blog daadwerkelijk wordt gelezen tenslotte.

En als iemand dan bijvoorbeeld opschrijft, ‘haha, Saskia, hilarisch’, dan zou het zo maar kunnen dat iemand anders weer denkt, ‘oh, toch nog eens even kijken, ja inderdaad, dat is ook hilarisch!’

Dat zou toch mooi zijn?

Nu gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat ikzelf niet de meest capabele weblog-houder ben, ik bleek tot een paar weken geleden ergens een vinkje te hebben staan waardoor je alleen met google-account een reactie kon plaatsen.

Maar dat is inmiddels verholpen en je kan nu ook geheel anoniem iets opschrijven.

Dus mensen, gewoon even op het linkje reacties klikken en opschrijven die comments!

5 Fasen

Mijn tante zei na het lezen van mijn blog over de jetlag dat ze dacht dat het misschien ook onderdeel was van mijn rouwproces, het boos zijn.
Daar werd ik in eerste instantie nogal pissig van, maar het zette me ook aan het denken.

Want ik ben me een partijtje boos de laatste tijd. Boos op de jetlag, boos op het midden in de nacht wakker zijn. Boos op J. wanneer hij me niet begrijpt. Boos dat de ijsmachine raar deed bij het zelf maken van frambozen-ijs (nog wel héél lekker geworden!). 

Maar dus niet letterlijk boos dat mijn ouders er niet meer zijn. Wel heel erg verdrietig.

Op reis was er weer een nieuw besef van het gemis. Dat je het niet meer aan ze kan vertellen en ook niet meer kan laten zien, wat je allemaal meemaakt. (Ze kunnen je dan ook niet meer onderbreken om te vertellen wat ze allemaal al wisten en zelf hebben meegemaakt, of in het geval van mijn moeder om allemaal waanzinnige vragen te stellen over de plaatselijke supermarkten, dat dan weer niet)

Ik weet niet zo goed meer of ik een boze fase heb gehad na het overlijden van mijn vader eigenlijk. Ik herinner me het meer als verdrietig, moe, verdrietig, overspannen, verdrietig, en tenslotte weer enigszins ok.
Tot mijn moeder overleed dan.

Toch schijnen er fasen te zijn in zo’n rouwproces. Ik heb het nog even opgezocht, het zijn de volgende 5 fasen:

1. Ontkenning
2. Protest (of boosheid)
3. Onderhandelen/vechten
4. Depressie
5. Aanvaarding

Wikipedia zegt er wel nog even voor de volledigheid bij: Deze fasen zijn niet voor iedereen even intensief en ook verschilt de volgorde vaak. Iedereen verwerkt rouw op zijn eigen manier.

Overigens raad ik niet aan de Wikipedia over rouwverwerking te gaan lezen (of eigenlijk misschien juist wel) want er staan echt hele belachelijke teksten op. Zo staat er bij aanvaarding o.a. als voorbeelden: Sporters kunnen bijvoorbeeld een andere sport kiezen. Mensen die verhuisd zijn kunnen hun nieuwe omgeving gaan verkennen. Mensen die een been hebben verloren kunnen een rolstoel gaan kopen.. Wattes!?

Maar, terug naar de fasen. (ik raak toch altijd zo sidetracked, ongelooflijk)

Dat ontkenning erbij zat, dat wist ik wel, maar ik heb volgens mij echt niets ontkend hoor!
Ik heb het me overigens wel eens afgevraagd gedurende de eerste weken, zowel bij het overlijden van mijn vader als van mijn moeder.
Er leken een soort momenten van helderheid te zijn, een soort positief gevoel ook, van écht leven. Ook omdat ik ontzettend veel steun ervoer van de mensen om ons heen.
Soms was ik bijna ongepast blij, zelfs op mijn moeder´s begrafenis. Niet omdat het zo´n leuke dag was natuurlijk, maar er waren zo veel mensen die mij dierbaar waren die dag. Aansluitend ben ik ook met een grote groep vrienden uit eten gegaan, wat heel gezellig was. Toen heb ik wel even gedacht, terwijl ik daar aan tafel zat, is dit nu ontkenning?

Maar ik denk het achteraf toch niet. Ik denk wel dat toen het besef er nog niet helemaal was, dat het nog iets te onwerkelijk was.
Ontkenning, fase 1, meer kan ik er niet van maken.

Over 2. Boosheid hebben we het al gehad en bij 3. Onderhandelen-vechten heb ik zo niet direct een beeld. Ondanks de zeer behulpzame voorbeelden van Wikipedia overigens: Een marathon gaan lopen, of een motorfiets kopen.
(Tenzij… mijn ontslag nemen om voor mezelf te gaan beginnen een vorm hiervan is natuurlijk.. Wacht eens even…)

Depressie, nummer 4, nou ja, dat is al dat verdriet dus de hele tijd. Daar ga je dan volgens Wikipedia drugs van gebruiken, maar afgezien van een vrij intensieve rum-cola periode die ik heb gehad, valt dat best mee.

En dan tenslotte nummer 5, Acceptatie.
Daar is direct al sprake van geweest en het is er tegelijk ook helemaal niet. Het overlijden van mijn vader vooral, waar we ook bij waren, dat was gewoon zó... duidelijk.
Dat was het leven en nu ga je dood. Zo gaat het, en dat is oké. Zo voelde dat echt.

Tegelijkertijd slaat het natuurlijk helemaal nergens op dat je je moeder niet meer kan bellen als je niet meer weet welke verse kruiden nu in kippensoep thuishoren.
Of dat je nooit echt heel goed naar zijn verhalen hebt geluisterd, maar nu toch wel eens aan je vader zou willen vragen hoe dat nou was, toen hij nog voer op de grote vaart, en waar hij dan eigenlijk allemaal was geweest.

Acceptatie ja.. Daar komen we nog eens op terug..  

En nu

Het is kwart voor drie ’s nachts en ik ben klaarwakker.

Het zou de jetlag kunnen zijn, maar gezien ik de laatste dagen doodmoe was en ’s nachts dus gewoon geslapen heb, (hetzij met ietwat verschoven uren) lijkt er iets meer aan de hand.

Waar het aan zou kunnen liggen is dat het morgen mijn de eerste (maan)dag is zonder werk.

De laatste weken heb ik natuurlijk ook niet bepaald gewerkt, maar toen was ik op vakantie en dan hoor je niet te werken hè.

Morgen echter, dan hoef ik niet te werken. Officieel hoef ik helemaal niets. Niet van anderen en ook niet van mezelf. Had ik tenminste nog zo met mezelf afgesproken.

Toch zijn er aardig wat dingen die ik zou kunnen gaan doen. En die kwamen net allemaal voorbij, terwijl ik in bed verwoedde pogingen deed te ontspannen (werkt nooit, maar ik blijf het proberen).

Waarom zou ik ze niet eens opschrijven dacht ik toen, dan hebben jullie er ook nog wat aan.

Daar gaan we, dingen die ik zou kunnen gaan doen nr. 1: Afspreken met oud-collega’s

Voor mijn vertrek bij mijn werk en naar Amerika* heb ik nogal wat mooie gesprekken en mailwisselingen gehad.

Hartstikke goed, zo’n afscheidsperiode, want dan besef je weer eens wat een leuke mensen je allemaal hebt ontmoet. Je bent dan ook vooral bezig met de positieve ervaringen, terwijl je (of ik specifiek dan) normaal toch geneigd bent veel energie te steken in alles wat er mis is of zou kunnen zijn.

* Zaten maar liefst 4 dagen tussen, achteraf wellicht een beetje krap gepland, qua emotionele verwerkingstijd. Tip voor anderen die mogelijk soortgelijke plannen hebben: Gun jezelf wat tijd na je laatste dag op het werk, al is het maar vanwege de kater na je afscheidsborrel.

Zo’n beetje al die gesprekken en mailwisselingen zijn geëindigd met: En als ik dan geen werk meer heb en terug ben uit Amerika, dan gaan we eens gezellig... koffie drinken (drink ik eigenlijk niet, maar in gebakjes eten ben ik dan wel weer heel goed, dus ik zeg altijd maar ja als mensen het voorstellen) of lunchen of zoiets.

Maar: Als je 4 weken niet meer op je werk bent geweest, ben je dan al een oud-collega te noemen? Niet dat ik ga bellen of mailen en dat ze denken: “heb je haar weer, ze is toch net pas weg.”

Nr 2. Afspreken met vrienden en familie

Behoeft niet zoveel toelichting wellicht, maar jullie krijgen ‘m toch.

Het was een hectische tijd na het overlijden van mijn moeder en tijdens het besluiten over het stoppen met werk etcetera. Dus heb ik hier en daar nog best wat bij te praten.

Bovendien heb ik duizenden foto’s en evenveel verhalen over de reis, en als er vrienden of familieleden zijn die denken dat ze vrijstelling krijgen vanwege het lezen van dit blog, think again.

De powerpoint is in voorbereiding, je bent gewaarschuwd.

Er zijn ook aardig wat mensen in mijn omgeving die best wat tijd (gaan) hebben overdag, zoals de burn-out-herstellenden, de ik werk maar 3 tot 4 dagen per weekers, de in-between-jobbers, de zwangerschapsverloffers. Zou ik zo een paar maanden mee kunnen vullen, daar eens langs te gaan.

Nr 3. Bezig gaan met mijn eigen bedrijf

…

Ja, daar ben ik nog niet helemaal aan toe geloof ik, maar heeft wel een behoorlijk aandeel in het gedachtenpakket.

Ook in deze categorie heb ik al een groot aantal niet zo heel concrete afspraken staan, in de trant van: dan gaan we eens afspreken om het te hebben over hoe het is om zelfstandig ondernemer te zijn/ hoe je een website maakt/ hoe je een ondernemingsplan schrijft.

Al die dingen die je normaal doet vóor je een bedrijf start.

(zie ook stukje KvK (ik moet nog leren hoe je links maakt, nog iets om op het lijstje te zetten).

Maar aangezien ik wel al een onderneming ben/heb moet ik op korte termijn ook al iets met omzetbelastingen. Ook al wordt er praktisch gezien nog niet zo bar veel omgezet, ik ben ingeschreven en dan moet je geloof ik al van alles. Ik heb de map van de Kamer van Koophandel dus nog niet gelezen.

Nou, snel maar weer afronden, deze categorie.

4. Koken en bakken

Deze komt als laatste maar heb ik eigenlijk al het meeste zin in. Is ook prima te combineren met categorie 1 en 2.

Ik wil de tijd die ik nu heb gaan gebruiken om een heleboel nieuwe recepten te gaan uitproberen en ook zoveel mogelijk dingen zelf gaan maken, ‘from scratch’.

Ben gisteren begonnen met pita-broodjes en lamsburgers. Weet je wat, hierbij wat plaatjes:

Vooral op de broodjes ben ik supertrots. Kneden als een dolle en twee keer één uur laten rijzen, maar dan heb je ook wat. Toen ze in de pan begonnen op te bollen en de eerste grill-streepjes zichtbaar werden, vulden mijn hart zich met grote vreugde. En ze smaken ook niet verkeerd.

(Voor de geïnteresseerden, de broodjes zijn van een deeg van bloem met kikkererwten met wat salie erdoor. In de burgers zitten o.a. ui, knoflook, koriander en pijnboompitten.

De recepten komen uit Home Made, van Yvette van Boven, echt een superleuk boek waar allerlei basisdingen in staan beschreven, zoals het zelf maken van jam, ijs, allerlei sauzen en broden.)

Wellicht moet ik nog werken aan mijn voedsel/fotografie, ik ga mijn best doen een volgende keer.

Categorie 5. De Rest

Dan is er nog veel meer te bedenken natuurlijk, yoga, sporten en weet ik veel wat allemaal nog.

Maar dat lukt me allemaal niet meer zo goed om concreet te omschrijven nu. Ik lijk zowaar weer moe te worden, dus ik ga maar eens een nieuwe poging slapen wagen.