Pruimenvlaai en onmacht

Zo bakt J. bijna drie jaar geen enkele vlaai, en zo bakt hij er binnen een paar maanden twee stuks.

Dit is het onverwachtse resultaat deze zondag: een overheerlijk pruimenvlaaitje:

Heb trouwens stiekem toen J. niet in de keuken was even op de grond gezet om te fotograferen, want de houten vloer is zo'n mooie achtergrond. J. vindt dat vies, en heeft naar mijn mening een beetje smetvrees.

Oeps, ik mocht eigenlijk niet meer over J. schrijven, had hij gezegd. (ook al leest hij het nooit)

Wat kan ik zeggen, ik doe mijn best..

Terug naar de vlaai. Een punt met slagroom op een mooi bordje zag er zo uit:

Maar nu kunnen jullie weer niet zien hoe mooi het bordje is, dus nog een groter plaatje van een leeg bordje:

Mooi hè?

Ik heb dus een heel set van die bordjes mét prachtige schaal, en die komt ergens van een grootmoeder of oudtante (Vintage, people!!). Maar suf genoeg weet ik dus niet meer van wie precies. En het feit dat ik dit soort dingen niet meer even kan navragen bij mijn moeder, stemt me vandaag extra verdrietig.

Wat dat betreft was het goede timing van die vlaai-bak-actie van J., want ik heb een ietwat moeilijke dag en gebak helpt dan gewoon best wel.

Ik ben afwisselend verdrietig en witheet van woede. Hoe en wat en vooral waarom precies is niet helemaal duidelijk. Ik bedoel, ik kan wel wat verzinnen natuurlijk, want naast de overleden ouders is er op allerlei verschillende vlakken van alles niet-zo-heel-leuks aan de hand.

Teveel en te privacy-gevoelig (voor anderen dan hè, want ik ken zelf op dat gebied weinig grenzen) om op te noemen.

Ik weet ook heus wel dat dit nu eenmaal het leven is: een hoop gedoe met vrij veel niet-zo-leuke-gebeurtenissen.

Maar ik had toch gehoopt dat het leven mij nu eens een tijdje met rust zou laten.

Om bij te komen van de eerdere helemaal-niet-leuke of eigenlijk het-tegenovergestelde-van-leuke life events bijvoorbeeld.

Begrijp me niet verkeerd hoor, ik woon gelukkig samen met mijn fijne J. (die regelmatig vlaaien voor mij maakt, had ik dat al verteld?), heb hele lieve vrienden en familie en een prachtige nieuwe onderneming waar ik enorm mijn ei in kwijt kan. Dus er is ook genoeg moois aan de hand.

Maar soms neemt het besef van al het mindere het nu eenmaal even over. En ben ik naast verdrietig dus ook weer verschrikkelijk boos.

Ik dacht vandaag ineens aan de woorden van mijn geliefde meditatie-guru (die geloof ik geen guru genoemd wil worden, maar ja, hé, wordt er dan ook geen!) toen ik hem, bijna een jaar geleden, vroeg over boosheid.

Als ik het me goed herinner was het ongeveer als volgt:

Anger is often what happens in a situation where you feel absolutely powerless. It’s a mechanism to regain some form of power. (And not a very effective one, voegde hij er nog aan toe)

Dus die boosheid zal wel weer een teken van onmacht wezen. En er zal wederom niets anders op zitten dan die onmacht eens lekker een potje te gaan zitten voelen.

In de tussentijd reken ik gelijk even uit wanneer ik de volgende vlaai-actie kan verwachten, dat zal zijn op ….. zondag 18 september!

Mocht er voor die tijd nieuws zijn op het vlaaienfront, dan horen jullie het natuurlijk ook.