Terug

Ik ben nu bijna vier uur terug van mijn fantastische week van stille bezinning, met geweldige vegetarische en biologische maaltijden drie maal per dag.

Heb inmiddels frieten met mayo, een stuk rood vlees en een liter Cola Light op.

En ik begin nu aan de mega-brownie die mijn fantastische geliefde hier voor mij heeft achtergelaten.

Maar wel met aandacht, hè.

Meer Zen, minder zenden

Ik schrijf dit bericht op de enige computer beschikbaar binnen een straal van .. ja hoeveel meter eigenlijk?
(jemig, wil je eens dramatisch beginnen, weet je geen getal te verzinnen, omdat, ja nou misschien staat er om de hoek wel nog een computer, in een kantoortje ergens, waarvan ik niet weet, en dan zou ik dus liegen..)

Ik ben dus in retraite, voor een weekje, ergens midden in de prachtige bossen bij Lage Vuursche. (je weet wel, dat dorpje met dat straatje met wel 30 pannekoekrestaurants)

En dat is niet in een klooster met nonnen en bezinning en 6 uur ’s ochtends op voor het gebed enzo, maar wel… ja, hoe leg ik dat uit.

Het is een beetje moderner, we zijn met 100 man, wandelen een beetje in het bos, gaan naar Satsang, (als je het wil weten, moet je het even googelen, ik kan het zo 1-2-3 niet uitleggen). Ondertussen mag een beetje contact met de buitenwereld best en je mail checken dus ook.

En dat is maar goed, want ik heb sinds mijn nieuwe loopbaan-site de lucht in is een compulsieve elk uur je e-mail checken gewoonte ontwikkeld. Omdat ik zoveel leuke reacties krijg op die site en dat is verslavend, ik zeg het je.

Ik heb het hier wel al weten terug te schroeven naar eens per dag.

Ik besefte me gisteren ook ineens dat dat een beetje jammer is eigenlijk.

Dat je eerst iets de wereld in stuurt vanuit enthousiasme, omdat je het graag wil delen. En dan vervormt zich dat op een gegeven moment op dat er iets te halen valt.

En dan wil je maar meer en meer positieve reacties, en vraag je je af waarom die en die eigenlijk nog niet gereageerd hebben.. Niet meer dan menselijk natuurlijk, maar wel een beetje zonde..

Nou, dat is dus een van de inzichten die je krijgt als je de hele dag doorbrengt zonder constante informatiestromen, tv, geklets, en 6 keer per dag nu.nl.

Mochten jullie daar niet op zitten te wachten, geen slecht idee om mij even te mijden de komende tijd, want zo zullen er ongetwijfeld meer volgen.

Maar, over een week ben ik weer thuis en dan ga ik binnen no-time gewoon weer heerlijk onbewust door het leven, no worries! 

de Middelandse Zee

Vanavond hebben we bij het grote Turkse restaurant aan het einde van de straat gegeten om te vieren dat mijn coaching-website online gaat.

En nee, ik ga hier niet melden hoe die heet, want ik hou mijn blog-sabbatical-jolige-persona graag strikt gescheiden van mijn coach-werk-zakelijke-persona, wat dacht jullie zelf dan!

Al moet ik zeggen dat het grootste deel van het website bouwen helemaal niet voelt als werk. Dat was mede dankzij mijn fantastische websitebouw-vrouw, maar ook omdat het zo lekker is om bezig te zijn met waar je écht bezig mee wil zijn. (wie had dat nou gedacht..)

Dus als dat zo doorgaat kan ik voorlopig gewoon Sabbatical-stukjes blijven typen, terwijl ik stiekem al werk. Al zijn het er dan wel wat minder gezien de beschikbare tijd hè.

Bij dat Turkse restaurant was het super-lekker eten. Wel een beetje vettig, maar toch heel goed van smaak, en overal van die heerlijk dikke yoghurt en Turks brood bij.

En alles bij elkaar, het niet-zuinige gebruik van olie, de muziek, obers en sfeer, maakte dat we ons ineens op een terras aan de Middellandse Zee waande.

Je weet wel, een beetje verbrand, haren nog nat van het zwembad/de zee en een beach-outfit aan waar je thuis nooit mee over straat zou durven.

Het enige wat we nog misten was het zeebriesje.

Ik krijg ineens heel erg veel zin om een vakantie te boeken. Zo’n last-minute naar een appartement, waar je dan heen mag met een vertraagde vlucht van Transavia (bestaan die nu nog?) en heel veel irritante andere Nederlanders, die na de busrit met een plaatselijke bus/taxibuschaffeur (zo’n klein mannetje met snor) gelukkig allemaal in Paradise Hotel blijken te zitten, terwijl jij in het kleinere complex Rixos een studio hebt geboekt. Waar de ruime keuken blijkt te bestaan uit twee electrische pitjes en een gootsteentje.

Gelukkig moet ik zo naar bed en ben ik dit morgen als ik wakker wordt vast vergeten.

Topfilm

Wat is dat toch met Pretty Woman?

De laatste drie keer dat deze film langs kwam op net 5 of SBS6 of welk kanaal nu weer aan de beurt was, dacht ik al: ‘nou, die heb ik nu al zó vaak gezien, ik sla een keertje over hoor’

En dan zet ik ‘m toch even aan, en kijk die film helemaal uit, genietend van elk moment.

Toegegeven, tijdens het genieten ben ik dus aan het bloggen en ook wat mails aan het versturen (de site van mijn coachingspraktijk is in wording mensen, very exciting!).

Maar toch vind ik Richard Gere weer knap, Julia Roberts (Vivian!) grappig en biggelen op alle geijkte momenten de tranen over mijn wangen. En wat is er nu lekkerder dan biggelende tranen, terwijl er in fact eigenlijk niet echt iets aan de hand is, zeg nou zelf.

Wat trouwens nog wel gek is, de ‘deze film wordt mede mogelijk gemaakt door..’ boodschap.

In dit geval ‘Deze film wordt mede mogelijk gemaakt door… een DVD van een andere film.’  De film Love and other drugs namelijk.

Ik kan niet precies uitleggen waarom (iets met synchroniteit ook denk ik), maar dat vind ik dus echt super suf.

Sterker nog, ik heb nu het voornemen om die hele Love and other drugs mooi níet te gaan zien.

Kan toch ook nooit tippen aan Pretty Woman.

Eindelijk

In de periode dat J. en ik elkaar nog het hof aan het maken waren, pochte hij eens dat hij, als echte Limburger, in zijn oude studentenhuis in Delft* met enige regelmaat vlaaien bakte. ‘Ik zal ook wel eens een vlaai voor jou maken’ voegde hij daar nog aan toe.

Daar had ik wel oren naar natuurlijk. En ik heb sinds we samen zijn ook heel wat stukken vlaai gegeten. Door  verschillende mensen gemaakt (J.’s moeder, zus, tante en verschillende plaatselijke bakkers), maar niet door J. zelf.

Het eerste stuk echte Limburgse vlaai was een stuk rabarbervlaai (ik weet het nog als de dag van gisteren), op een mooie zomerse dag bij J.’s ouders thuis in de tuin.

Dat bezoekje aan zijn ouders had vlak ervoor nog even op losse schroeven gestaan, vanwege wat Holland-Limburg en ook Vrouw-Man (en misschien Ietwathysterisch-Gezondverstand, maar dat mogen jullie zo beoordelen) communicatieprobleempjes.

Ik zou dat weekend een vriendin opzoeken in Maastricht en wist dat J. bij zijn ouders zou zijn, dus polste ik subtiel of hij het zag zitten als ik daar ook langskwam. (Ik had zijn ouders wel al eens ontmoet bij een etentje in een restaurant in Utrecht, maar daar was het tot dan toe bij gebleven)

Hij zei vervolgens, let op hè: ‘Je kan allicht een stukje vlaai in de tuin komen eten’

Met subtekst vatte ik dat ongeveer als volgt op:

Je kàn (hoeft niet) allicht (liever niet eigenlijk) een stukje vlaai (je blijft toch niet eten?) in de tuin (en ook niet slapen toch?) komen eten.

Dat dit voor hem juist ongeveer richting huwelijksaanzoek ging, snapte ik echt helemaal niet. Ik besloot af te zien van het bezoek en misschien ook maar gelijk de hele relatie.

Toen J. verbaasd reageerde toen bleek dat ik niet zou langskomen hebben we het misverstand alsnog op weten te helderen, en zo zat ik dus toch in die tuin. (en ben blijven eten én slapen).

En heb ik vervolgens de familie gunstig kunnen stemmen door een tweede stuk vlaai te nemen, zoals dat hoort. Eén stuk vlaai is géén stuk vlaai, tenslotte.

Nu is het morgen precies 3 jaar geleden dat J. en ik elkaar hebben ontmoet en ik had de hoop op door hem gebakte vlaaien eerlijk gezegd al opgegeven.

Maar dan verassen ze je juist hè, die floeperds, en toen ik vanmiddag thuis kwam stond dit exemplaar op het aanrecht klaar, terwijl J. slagroom stond te kloppen:

* Waar ik dus ook heb gestudeerd, we een hele hoop gemeenschappelijke vrienden en kennissen hebben gehad, ik nog enige tijd bij hem om de hoek heb gewoond én op een van zijn huisfeesten ben geweest. Maar we zijn elkaar daar nooit tegen het lijf gelopen.

Tot die ene avond op 2 mei 2008 in Amsterdam dus, toen we elkaar alsnog via twee van die gemeenschappelijke vrienden ontmoetten.

(en een paar uur later maar meteen stonden te zoenen op de dansvloer van Paradiso (is heel mooi verhaal, vertel ik nog wel eens een keer))