50%

Dan ben je net zo blij dat de Pasen voorbij is en je veilig op bezoek kan bij mensen zonder bakken paaseitjes voorgeschoteld te krijgen, gaan ze verdorie met 50% korting weg bij de Albert Heijn.

Ik probeerde vanmiddag weer eens gezond eten in te slaan, ook vanwege het al zo goed bezig zijn met hardlopen, je moet het ijzer smeden als het heet is tenslotte.

Wanneer je in een supermarkt gezond eten wil kopen, dan kun je het beste alleen de buitenste paden nemen, een heel goede tip die ik iemand eens op tv zag geven.

Die mevrouw had vanwege de crisis geen baan meer en deed het dus vooral vanuit bezuinigingsoverwegingen, maar het principe is voor gezond eten ongeveer hetzelfde.

‘Begin bij de groenten en fruit en loop van daaruit alleen langs de buitenpaden. Daar zit alles wat je echt nodig hebt, met de koelcellen voor kaas en vleeswaren, de zuivel, het brood en tenslotte de vriescellen voor de eventuele diepvriesgroenten.’, legde ze uit. ‘In de middenpaden zitten alleen maar producten die je eigenlijk niet nodig hebt, zoals chips, frisdrank en snoep, en die ga je dus gewoon niet in.’

Ik vond dat wel een briljant principe, en probeer me dus ook niet teveel in die middenpaden te begeven. Dat is vaak niet zo moeilijk omdat ook de Knorr-wereldgerechten en andere fabrieksgeproduceerde producten die ik al jaren mijd daar liggen. Maar vaak genoeg maak je natuurlijk wel een uitzondering, voor een flesje wijn ofzo. Dat doe je dan wel wat bewust, en dat werkt best goed vind ik.

Maar die paaseitjes dus, die lagen gewoon vlakbij de groenten naar mij te lonken. Bio/fair trade chocola in ogenschijnlijk onschuldige stuks-verpakking, mét 50% korting.

Niet alleen appelerend aan mijn chocolade-liefde (spreekt voor zich), maar ook aan mijn geweten (Bio en Fair trade, dat is toch heel goed), mijn hoop die natuurlijk toch vals zal blijken (dan kan ik er maar een paar eten en de rest bewaren voor J,) én tenslotte aan mijn koopjes-tic (50% dat is wel heel goedkoop toch?).

Einde van het verhaal is natuurlijk dat ik ze heb gekocht en nu 10 forse eitjes en 500 Kcal later, hartstikke misselijk ben. Damn it!

Gelukkig leest J. dit blog niet, want we hadden nou juist onlangs afgesproken dat ik zou ophouden met chocola voor hem te kopen om het dan vervolgens zelf binnen no-time allemaal op te eten.

Mijn schoonzusjes lezen dit blog dan weer wel trouw, maar die zullen toch heus niets verklappen, hm?

Nike Air Max

Toen ik een jaar of 12, 13  en brugklasser was, wilde ik niets liever dan een paar Nikes, en het liefst, het toppunt van cool (in bepaalde kringen in Zoetermeer dan, en nee, dat zijn niet de beste kringen om je als beginnende puber in te moeten begeven) Nike Air Max.

Mijn kleedgeld was daarvoor bij lange na niet toereikend, dus vroeg ik ze aan mijn ouders, maar die vonden het niet goed. Te ordinair en te duur, waarbij dat laatste waarschijnlijk de doorslag gaf.

Ik ontwikkelde een obsessie, keek constant om me heen wie ze wel had en knipte plaatjes uit de Perry Sport-folders die ik vervolgens in mijn Garfield-agenda plakte. (die het jaar erna dringend plaats moest maken voor de veel coolere Ocean Pacific agenda natuurlijk)

Ik dramde, ik zeurde, maar niets hielp, geen haar op mijn ouders hoofden die erover dacht Nikes voor mij te kopen.

Hetzelfde gold voor de witte Levi’s (‘ jij maakt daar toch alleen maar vlekken op’ (en daar hadden ze een punt)) en de bloemetjes bodywarmer (je bent toch allergisch voor dons?’ (wederom, touché)) die toen in waren.

De nep-LA Gear’s van de Bristol die ik wel mocht hebben heb ik uiteindelijk niet zo lang gedragen. Deze riepen nogal een pest-reactie bij mijn mede brugklassers op. Nadat ik naar huis was gevolgd door drie jongens uit mijn klas (die overigens op de lager school nog vriendjes waren geweest) die wijzend naar mijn schoenen ‘Nepperd, Nepperd’ scandeerden, was het voor mij wel mooi geweest met die schoenen.

Ik bedenk me nu pas dat die Nike-obsessie waarschijnlijk mede voortkwam uit dit nep-LA Gear debacle.. Inzichten achteraf, je hebt er weinig aan.

In ieder geval. Inmiddels ben ik 33 jaar, en de zeer gelukkige eigenaar van meerdere paren sneakers, van Vans en Etnies en Zoo York, maar dus geen enkel paar van Nike. Te mainstream, is me ooit bij mijn eerste sneaker-aankoop ingefluisterd, en is op een of andere manier erg blijven hangen.

Dat heel de wereld ooit nog allemaal in precies hetzelfde model Vans (liefst in de kleur grijs) zou gaan lopen, konden we toen ook nog niet weten natuurlijk. (of je nou door Amsterdam, Parijs of een of ander plaatsje in the middle of nowhere in Utah loopt, iedereen draagt ze. Verzin eens wat nieuws mensen!)

Geen Nikes dus, totdat ik gisteren eens ging kijken naar hardloopschoenen.

Eerst heb ik me op internet bij Zalando vergaapt aan wat exemplaren die toch wel flink aan de prijs waren en meer geschikt voor mensen met marathon-ambities.

Aangezien ik die absoluut niet heb, ben ik toch maar even naar de Aktiesport op de Kinkerstraat gefietst, om vervolgens slechts 60 euro armer thuis te komen met deze Nike Airs:

 

 

At Last, Nikes! Met Air! Mijn hele brugklas-gevoel kwam weer naar boven.

Mijn euforie verdween wel even toen J bij thuiskomt zei: “Ja maar ze zijn toch eigenlijk helemaal niet echt.. eh.. mooi?”

Ok, nou ja, ze zijn dus eigenlijk niet supermooi en zeker geen Air Max ook, maar ze geven me dus toch een soort van genoegdoening. En: Ze zitten geweldig.

Het enthousiasme werd vanochtend alleen nog maar groter toen ik ze droeg tijdens mijn dagelijkse wandeling.

De verhouding wandelen-rennen viel meteen al veel gunstiger uit. (In het voordeel van het rennen, duh) En dat is dan wel mooi te danken aan deze Nike Airs.

Lunch

Het allerfijnst aan het geen werk hebben en weer veel thuis zijn overdag is natuurlijk: Thuis lunchen!

Restjes lamsstoofpot van dat ene etentje, zelfgemaakte linzen- of tomatensoep, salades met precies de verhouding sla vs tomaat, Alles is Mogelijk!

Niet om jullie jaloers te maken ofzo, maar hierbij wat plaatjes, dan hebben jullie er een beetje beeld bij:

 

Nu moeten jullie alleen niet gaan denken dat ik alleen maar op het balkon lekkere broodjes zit te eten, hè.

Ik ben best goed bezig met de laatste eindjes van mijn oude werk*, maar ook met de eigen onderneming.

Zo heb ik nog wat cursusdagen coaching gehad, een domeinnaam aangekocht voor mijn website (nu de website nog) en een starters bijeenkomst van de KvK en de Belastingdienst bijgewoond. Niet mis toch?

Ook ben ik al enige tijd de dag aan het beginnen met een fikse wandeling in het park, waarbij ik ook kleine stukjes soort van ren. (als er even niemand kijkt)

Helaas heeft de afgelopen Paasfeest-meerdaagse bij J.'s limburgse familie met teveel gekookte eieren, nog meer stukken vlaai, en nog veel, veel meer chocolade-eitjes alle positieve effecten van dat wandelen geheel teniet gedaan, en zijn we terug bij af. Maar dat terzijde.

*Ja, ik heb de afscheidsborrel al gehad, maar ik ben officieel nog in dienst tot 1 juni en er spelen nog wat dingetjes in mijn oude projecten waar (nog) geen opvolger voor beschikbaar is, dus wie ben ik dan om die niet te ‘managen’.

J. is geen fan

J. is geen fan van dit blog.

Dat moet je niet verkeerd begrijpen, hij vind het prima dat ik nu thuis bijna net zo vaak achter de laptop zit als hij. (Misschien toch eens gaan nadenken over een 2^e laptop trouwens, want dat zou nog wel eens om kunnen slaan..)

Het feit dat ik met een blog bezig ben vindt hij op zich ook mooi. De praktijk is immers: Hoe meer tijd ik bezig ben met mijn blog, hoe minder J. door mij wordt lastig gevallen met allerlei moeilijke vragen over het leven, hoe hij zich eigenlijk voelt, wat ik voor hem beteken en wat we zullen gaan eten overmorgen. (had ik al eens genoemd dat ik ♥ plannen maken?)

Mijn stukjes ook daadwerkelijk lezen, daar houdt hij dan weer niet van.

Dat moet ik niet persoonlijk opvatten, want hij 'leest nooit stukjes, columns, en dat soort dingen'

(Behalve op de site van Voetbal International dan hè, want dat doet hij dus heus wél.)

Nadat ik hem laatst gedwongen had toch weer iets te lezen van mij, was zijn reactie na enig aandringen: 'Ja, iemand die van dit soort dingen houdt, ja, nou, die zal dit stukje dan vast ook wel leuk vinden… Waarschijnlijk..'

Help me alsjebieft onthouden dat ik het hem niet nog eens vraag.

Lekker dan

Na vier weken lunchen en hangen op terrasjes, bijkletsen en foto’s van Amerika laten zien, ben ik wel zo’n beetje klaar om eens ergens mee aan de slag te gaan.

Een mogelijke tekst voor een mogelijke website bedenken bijvoorbeeld, administratieve dingen gaan uitzoeken, eens me wat meer gaan verdiepen in de Kamer van Koophandel map, dat soort dingen.

Lekker in pyjama, thuis achter de computer. Want dat is toch het grote voordeel van tijdelijke werkeloos zijn, of zelfstandig thuis werken. (Ik ben er nog niet helemaal uit of je ik nu al van het ene in het andere over aan het stappen ben.)

Maar dat je thuis een beetje rond-rommelt dus. Een wasje draait, een stukje typt of wat over het internet struint, een broodje eet, een telefoontje pleegt, een stukje foute MTV-real-life serie kijkt. (Plain Jane, nieuwe favoriet!).

Allemaal in de rust en kalmte van je eigen huisje.

Mooi niet dus.

De woningbouwvereniging is vorige week, na ruim een jaar leegstand, maar eens begonnen met het verbouwen van de woning boven ons. Naast een hoop gebonk en gestamp op de trap wordt er niet alleen gesloopt, geboord en getimmerd maar vooral ook lekker naar elkaar geschreeuwd en meegezongen met de muziek.

Ik heb al wat praatjes met de werklui gemaakt en ze zijn op zich best ok. Toen ik vroeg wat die vieze drab op mijn net schoongemaakte balkon inclusief nieuw geplaatste bloemetjes was bijvoorbeeld, beloofde de timmerman meteen zijn koffiefilters niet meer op het balkon boven mij te legen en weg te spoelen. Hartstikke fideel van hem.

Ook gaf hij aan dat hij vanwege het afwezig zijn van een toilet in de woning, zijn plasjes netjes op het dak doet (dat spoelt toch wel weg joh) en zijn 'grote boodschappen' voor thuis bewaart. (Heeft ‘ie letterlijk gezegd. Echt waar. En ik vroeg er dus niet naar. Echt heus niet.)

Mijn badkamerventilator komen ze zeker nog eens maken, hoe er wederom allerlei stukken steen in de schacht terecht zijn gekomen is niet bekend.

En de lekkage vlekken op het plafond worden natuurlijk t.z.t. pico bello overgeschilderd.

Best redelijk niet?

Het laatste nieuws is dat mijn douchewand open moet omdat ze de oude loden afvoerleidingen weg moeten halen die er nog blijken te zitten. Klusje van niks.

Morgenochtend komt de meneer van de woningbouw om het ‘allemaal eventjes door te nemen’.

Ik ben er niet gerust op.

Reageren doe je zo

Steeds meer mensen lezen dit blog en laten mij dat weten per mail, wat op zich heel erg leuk is natuurlijk.

Maarr lieve mensen, uitingen van enthousiasme en eventueel gevatte opmerkingen kunnen jullie natuurlijk ook gewoon onder de stukjes zelf kwijt!

Dan wordt het tenminste ook een beetje zichtbaar dat mijn blog daadwerkelijk wordt gelezen tenslotte.

En als iemand dan bijvoorbeeld opschrijft, ‘haha, Saskia, hilarisch’, dan zou het zo maar kunnen dat iemand anders weer denkt, ‘oh, toch nog eens even kijken, ja inderdaad, dat is ook hilarisch!’

Dat zou toch mooi zijn?

Nu gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat ikzelf niet de meest capabele weblog-houder ben, ik bleek tot een paar weken geleden ergens een vinkje te hebben staan waardoor je alleen met google-account een reactie kon plaatsen.

Maar dat is inmiddels verholpen en je kan nu ook geheel anoniem iets opschrijven.

Dus mensen, gewoon even op het linkje reacties klikken en opschrijven die comments!