Want er is dus geen plan hè.
Normaal gesproken is dat juist een uitspraak die mij het zweet zou doen uitbreken.
"OMG! geen plan?? Hoe komt het dan in hemelsnaam allemaal goed? Hoe komen we dan vanA naar B, weet X hier wel van en zijn we dan wel op tijdstip Y klaar?"
Dat is in ieder geval zo'n beetje wat er in mijn hoofd zou gebeuren. Qua externe communicatie hangt het af van wie je bent en hoe dichtbij je bij me staat. Emotioneel gezien dan hè..
Even een klein quiz-intermezzo. Ben je:
A. Een toevallige voorbijganger
Dan merk je waarschijnlijk weinig, tenzij je een expert bent in lichaamstaal die meteen inzoomt op mijn nerveuze-oog-tik.
B. Een goede vriend(in)
Dan kan je een uitgebreide beschrijving en analyse verwachten van zowel mijn gedachten als gevoelde emoties van het moment.
C. Mijn vriend, geliefde, huisgenoot, (laten we hem voor de gein vanaf nu J. noemen),
Dan krijg je hoofdprijs in de vorm van een kleine tot zeer grote paniekaanval mét huilen!
Een en ander natuurlijk afhankelijk van hoe moe ik ben en hoe goed je in staat bent empathie te faken. Meer empathie = kleinere paniekaanval/huilbui/woedeuitbarsting, onthoud dat nu eens J.!
(Ook een tip voor andere mannen overigens)
Om het ook even van de positieve kant te zien, met mijn kernkwaliteiten: "beren op de weg zien" en "16 stappen vooruit denken" heb ik inmiddels een aardige carrière als projectmanager in de bouw opgebouwd.
Plannen is dus mijn ding en géén plan hebben een voor mij vrij ongebruikelijke situatie.
Maar nu is het dan toch zo en ik ben niet eens in paniek. Dat komt omdat er nogal wat gebeurd is in mijn leven de laatste tijd.
Om dan halverwege deze blog maar alsnog met die deur in huis te vallen, ik heb sinds mei 2008 geen vader en sinds september 2010 ook geen moeder meer. *
Op mijn 32e verweesd dus, en ik las laatst ergens dat Ronald Giphart het zo apart vond dat dit hem op zijn 42e al was overkomen, nou daar zit ik dus 10 jaar onder, Ronald!
Wat ik daar verder mee wil zeggen weet ik ook niet. Nou ja, dat het niet helemaal klopt misschien, je ouders verliezen als je je zelf nog zo jong en onvolwassen voelt. En dat ik dus met je mee voel Ronald!
Maar goed, de dood hoort bij het leven, mijn ouders hebben gelukkig niet geleden, er is ons misschien ook wel heel wat bespaard gebleven, en al die andere clichés die je nooit denkt te kunnen zeggen en dat je ze dan ook echt kan menen. Maar ik meen ze dus inmiddels wel, gek genoeg.
In het geen plan-Sabbatical-verhaal verband: Het verlies van mijn beide ouders heeft een aantal zaken best ingewikkeld gemaakt of doen lijken. Maar andere dingen worden juist Heel Erg Helder.
Niet lang na de dood van mijn moeder zat ik op mijn werk en dacht: “Ik stop er gewoon mee”
Op zich geen nieuwe gedachte, maar nu leek het plots best een reële optie.
Ik wilde eigenlijk al een tijdje wat anders qua werk, als zelfstandige verder, meer met mijn gevoel, minder met het puur zakelijke. Meer bijdragen in het leven van mensen en de wereld en dat soort midden-dertig-dip-overwegingen.
Dus kwam op een gegeven moment het idee dat het eens tijd werd voor een pauze, om bij te komen van al het verlies en na te denken over hoe en wat nu verder qua werk.
Verder zou ik de periode kunnen gebruiken om: 'aan mezelf te gaan werken', weer meer te gaan mediteren, regelmatig lekker uitgebreid ambachtelijk te gaan koken, eindelijk eens een weblog aan te maken en stukjes te gaan schrijven, een succesvolle nieuwe loopbaan als zelfstandige in de coaching op te gaan bouwen, wat van dat soort dingetjes.
En nu hoor ik je denken: “dat lijken toch verdacht veel op plannen” maar dat is dus niet (niet, niet, niet!) zo, want het is allemaal onbeslist hoe en wat en wanneer. Zie het maar meer als wensen ofzoiets.
Vanwege een reorganisatie op het werk worden momenteel stimuleringspremies toegekend bij vrijwillig ontslag, en dat maakte dit idee tot een echte mogelijkheid met relatief weinig risico op de midden-tot korte-termijn.
Als ik op een gegeven moment niet weer geld aan het verdienen ben is het een ander verhaal, maar ik heb ook altijd nog de strategie: J. heel lief aankijken, dus ik neem voor het gemak maar even aan dat dit goed gaat komen.
Dus, zo gezegd zo gedaan (als je eenmaal met cliche's/gezegden begint kom je er niet meer van af), voor de kerst heb ik een mooie brief aan de grote baas op het werk gestuurd over mijn ontslag, onder voorwaarde van de zojuist genoemde premie natuurlijk.
En nu zit ik te wachten op het definitieve besluit. Bij een 'ja' ben ik dus binnenkort werkeloos en met Sabbatical, woehoe!
Duimen jullie met me mee?
* vreemd toch, dat je dan de behoefte hebt ook de maanden te gaan noemen, en zelfs de eigenlijk ook de dagen, nou ja wat de heck, nog even in de voetnoot in het klein: 29 mei 2008 en 23 september 2010 dus. En mijn vader was 70 en mijn moeder 64, dat is dan weer iets wat veel mensen vragen, de leeftijd. En doodsoorzaak trouwens. Hersenbloeding (vader) en hartstilstand (moeder) dus. Ja beiden heel onverwacht, nee, ze waren niet ziek, nee, ja, het is wel een mooie rustige dood geweest, ja..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten