Vanavond hebben we bij het grote Turkse restaurant aan het einde van de straat gegeten om te vieren dat mijn coaching-website online gaat.
En nee, ik ga hier niet melden hoe die heet, want ik hou mijn blog-sabbatical-jolige-persona graag strikt gescheiden van mijn coach-werk-zakelijke-persona, wat dacht jullie zelf dan!
Al moet ik zeggen dat het grootste deel van het website bouwen helemaal niet voelt als werk. Dat was mede dankzij mijn fantastische websitebouw-vrouw, maar ook omdat het zo lekker is om bezig te zijn met waar je écht bezig mee wil zijn. (wie had dat nou gedacht..)
Dus als dat zo doorgaat kan ik voorlopig gewoon Sabbatical-stukjes blijven typen, terwijl ik stiekem al werk. Al zijn het er dan wel wat minder gezien de beschikbare tijd hè.
Bij dat Turkse restaurant was het super-lekker eten. Wel een beetje vettig, maar toch heel goed van smaak, en overal van die heerlijk dikke yoghurt en Turks brood bij.
En alles bij elkaar, het niet-zuinige gebruik van olie, de muziek, obers en sfeer, maakte dat we ons ineens op een terras aan de Middellandse Zee waande.
Je weet wel, een beetje verbrand, haren nog nat van het zwembad/de zee en een beach-outfit aan waar je thuis nooit mee over straat zou durven.
Het enige wat we nog misten was het zeebriesje.
Ik krijg ineens heel erg veel zin om een vakantie te boeken. Zo’n last-minute naar een appartement, waar je dan heen mag met een vertraagde vlucht van Transavia (bestaan die nu nog?) en heel veel irritante andere Nederlanders, die na de busrit met een plaatselijke bus/taxibuschaffeur (zo’n klein mannetje met snor) gelukkig allemaal in Paradise Hotel blijken te zitten, terwijl jij in het kleinere complex Rixos een studio hebt geboekt. Waar de ruime keuken blijkt te bestaan uit twee electrische pitjes en een gootsteentje.
Gelukkig moet ik zo naar bed en ben ik dit morgen als ik wakker wordt vast vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten