In de periode dat J. en ik elkaar nog het hof aan het maken waren, pochte hij eens dat hij, als echte Limburger, in zijn oude studentenhuis in Delft* met enige regelmaat vlaaien bakte. ‘Ik zal ook wel eens een vlaai voor jou maken’ voegde hij daar nog aan toe.
Daar had ik wel oren naar natuurlijk. En ik heb sinds we samen zijn ook heel wat stukken vlaai gegeten. Door verschillende mensen gemaakt (J.’s moeder, zus, tante en verschillende plaatselijke bakkers), maar niet door J. zelf.
Het eerste stuk echte Limburgse vlaai was een stuk rabarbervlaai (ik weet het nog als de dag van gisteren), op een mooie zomerse dag bij J.’s ouders thuis in de tuin.
Dat bezoekje aan zijn ouders had vlak ervoor nog even op losse schroeven gestaan, vanwege wat Holland-Limburg en ook Vrouw-Man (en misschien Ietwathysterisch-Gezondverstand, maar dat mogen jullie zo beoordelen) communicatieprobleempjes.
Ik zou dat weekend een vriendin opzoeken in Maastricht en wist dat J. bij zijn ouders zou zijn, dus polste ik subtiel of hij het zag zitten als ik daar ook langskwam. (Ik had zijn ouders wel al eens ontmoet bij een etentje in een restaurant in Utrecht, maar daar was het tot dan toe bij gebleven)
Hij zei vervolgens, let op hè: ‘Je kan allicht een stukje vlaai in de tuin komen eten’
Met subtekst vatte ik dat ongeveer als volgt op:
Je kàn (hoeft niet) allicht (liever niet eigenlijk) een stukje vlaai (je blijft toch niet eten?) in de tuin (en ook niet slapen toch?) komen eten.
Dat dit voor hem juist ongeveer richting huwelijksaanzoek ging, snapte ik echt helemaal niet. Ik besloot af te zien van het bezoek en misschien ook maar gelijk de hele relatie.
Toen J. verbaasd reageerde toen bleek dat ik niet zou langskomen hebben we het misverstand alsnog op weten te helderen, en zo zat ik dus toch in die tuin. (en ben blijven eten én slapen).
En heb ik vervolgens de familie gunstig kunnen stemmen door een tweede stuk vlaai te nemen, zoals dat hoort. Eén stuk vlaai is géén stuk vlaai, tenslotte.
Nu is het morgen precies 3 jaar geleden dat J. en ik elkaar hebben ontmoet en ik had de hoop op door hem gebakte vlaaien eerlijk gezegd al opgegeven.
Maar dan verassen ze je juist hè, die floeperds, en toen ik vanmiddag thuis kwam stond dit exemplaar op het aanrecht klaar, terwijl J. slagroom stond te kloppen:
* Waar ik dus ook heb gestudeerd, we een hele hoop gemeenschappelijke vrienden en kennissen hebben gehad, ik nog enige tijd bij hem om de hoek heb gewoond én op een van zijn huisfeesten ben geweest. Maar we zijn elkaar daar nooit tegen het lijf gelopen.
Tot die ene avond op 2 mei 2008 in Amsterdam dus, toen we elkaar alsnog via twee van die gemeenschappelijke vrienden ontmoetten.
(en een paar uur later maar meteen stonden te zoenen op de dansvloer van Paradiso (is heel mooi verhaal, vertel ik nog wel eens een keer))
2 opmerkingen:
lekker die cipolatoworsten!
Voordat de mensen rare ideeen gaan krijgen, mijn goede vriend R. bedoelt de runderchipolata worstjes die ik vanavond voor hem, zijn eega en dochtertje heb meegebracht en klaargemaakt.
Fijn R., dat je hier nog even je enthousiasme laat blijken, ook al heeft het niets met mijn stukje te maken..
Ik heb het trouwens nog even gewikipediaat, en het blijkt van Franse origine te zijn, chipolata worstjes. Zal je toch moeten aanspreken. Toch sjiek ook van die Albert Heijn, dat ze die in het assortiment hebben.
Een reactie posten