vrijdag 18 februari 2011

Tranen met tuiten

Mijn laatste dag op het werk loopt nú op zijn eind.
Het is krap 4 uur ’s middags en ik houd het al niet meer droog zeg.
Hoe doe je dat eigenlijk, afscheid nemen van je baan, gebouw, werkplek en vooral collega’s, na bijna 7 jaar?

Wat wordt ik hier sentimenteel van. - wegklik alert voor degene die daar niet op zitten te wachten -

De eerste jaren van onzekerheid over mijn eigen kunnen, het gevoel dat ik alles wel eens heel erg fout zou kunnen zien.
De vervolgjaren van groei, ontwikkeling, meer vertrouwen. De mooie projectresultaten en bijbehorende trots.
De warme contacten met collega’s en klanten. En de koude ook trouwens.

We hebben gelachen, we hebben ik heb gehuild*, er is heel serieus vergaderd, er is minder serieus vergaderd, er is gebuffeld, er is wat aangekloot, en wat je nog meer kan verzinnen. Ik even niets meer in ieder geval.
Maar wat zal ik het allemaal gaan missen.

En dan is de borrel nog niet eens begonnen.


* Best wel vaak en liefst in een kamertje achteraf. Is op een of andere manier nooit echt een groepsactiviteit hè, lekker samen huilen op het werk. Terwijl het toch zo lekker op kan luchten. Note to self: in nieuwe onderneming: huilen = ok!

Geen opmerkingen: