Dag vaste baan, hallo paniek

Nu zo in de laatste week van mijn bestaan als projectmanager in vaste dienst begint het toch wat spannender te voelen allemaal.

Ik ben constant ‘het verhaal’ over mijn vertrek aan het vertellen, nu ik van steeds meer projecten en mensen afscheid aan het nemen ben. En dan willen mensen nog wel eens lastige vragen gaan stellen hè.

Het vertrouwen is er ook nog hoor, maar hier en daar borrelt wel eens een ‘is dit nu wel echt zo’n handige beslissing’ en ‘stap ik er niet een beetje te onbesuisd in’ op.

De full-pull negatieve gedachten aanval is dus nog niet begonnen, maar ergens achter in mijn hoofd wordt het geheel ongetwijfeld goed voorbereid.

Ik stel me een klein vergaderzaaltje voor, met de tafeltjes in carréopstelling, ergens achteraf in een donker hoekje van mijn brein. Daar wordt as we speak druk overlegd.

‘Maar wanneer gaan we het haar dan vertellen’ vraagt Stemmetje 1 (Ik noem haar meestal Ankie).

Het Ego, de projectleider/voorzitter en natuurlijk een man, antwoordt.

‘Ik zie dat je je zorgen maakt Stemmetje 1, maar nu is het moment nog niet, nu heeft ze nog teveel vertrouwen, dan gaat het niet werken. In de tussentijd doen wij het nodige, zodat we klaar staan als het moment daar is.. Ok?

Goed.

Wie kan er alvast wat bewijzen uit het verleden van mislukkingen verzamelen, of een heleboel dingen die net-niet-zo-lekker zijn gegaan, die voldoen ook wel.’

Lange Termijn Geheugen steekt zijn hand op.

‘LTG biedt zich aan. Prima. En Gevoel, zet jij vast wat emoties klaar als, wat angst, onzekerheid, beetje in die hoek moet je het zoeken.’ Gevoel knikt instemmend.

‘Ja, Ja en als we dat dan allemaal klaar hebben staan, kan ik een en ander wel symbolisch vertalen in een enge droom!’ valt het Onderbewustzijn in.

‘Prima input Onderbewustzijn, begin daar ook maar vast aan.’

‘Sorry, maar ik merk dat ik toch nog wel zit met de timing. Wanneer is dan wel het moment?’, vraagt Ankie nog één keer bezorgd.

‘Goed dat je zo volhardend bent, Stemmetje 1, dat waardeer ik altijd zo in jou. Daar heb ik wel al over nagedacht natuurlijk. We wachten denk ik de vakantie even af en laten haar daarna een beetje opstarten’, reageert het Ego.

‘Als ze dan een keer moe is, of net een tegenslag heeft gehad, dan doen we het. Dat het wel een beetje goed binnenkomt hè. Leggen we haar gewoon even gestructureerd uit dat het toch niet zo’n goed idee was, die vaste baan opzeggen om ‘iets nieuws’ te gaan proberen.

En of iemand daar op zit te wachten trouwens, dat gecoach van haar.

Ok heeft iedereen helder wat ze te doen staat? Iemand nog iets voor de rondvraag?', (kijkt allen even kort aan) 'Nee? Mooi.’

Vervolgens prikken ze samen een nieuw tijdstip en sluit het Ego de vergadering, onder dankzegging aan de aanwezigen.

En ik in de tussentijd maar denken: ‘wat is het toch lekker rustig in mijn hoofd sinds ik de grote beslissing heb genomen’..