Peuten en Coaches

Therapie, coaching, het is allemaal geweldig en ik ben groot fan.
In mijn studententijd begon ik met de studenten psycholoog. Bleek helemaal geen 'echte' psych te zijn, maar gewoon een heel fijne man om mee te praten over allerhande kwesties.

De omgangsvormen in Delft leken niet echt op wat ik van huis uit gewend was en daar had ik wat moeite mee. Wanneer ik bijvoorbeeld een van mijn wijdsprakige -met veel onnodige details en denken voor anderen- verhalen deed, zei zo'n corpspik gewoon: 'Jaja, lekker boeiend allemaal. En wat heb jij daar trouwens in je neuss?*'

Heb het onnodige details vertellen niet helemaal verleerd, maar kan je nagaan** hoe erg het pré-Delft was. Met het voor anderen denken gaat het steeds beter, maar daar zal ik niet verder over vertellen, vinden jullie waarschijnlijk toch niet interessant.

* neusbel dus, knopje, geen ringetje, net laten zetten voor Delft, stond hartstikke leuk natuurlijk maar heb ik toch maar na een jaartje er weer uitgehaald.

** ‘can you after-go’ zei mijn vader altijd.. Ja ja, hij was me er eentje.

Bij de lieve studentenpsych die geen psych was heb ik toen geleerd dat 'hé, ga eens aan de kant met je dikke reet' in feite gewoon een betrekkingsvoorstel is. Heeft me toch die studietijd goed doorgeholpen.

Dus ga ik sindsdien naar peut en coach.

Soms met lange tussenpozen, de laatste paar jaar wegens grote wereldschokkende gebeurtenissen weer met regelmaat.

Heb het assortiment door de jaren ook nog uitgebreid met een meditatie-Guru. En maak tenslotte af en toe nog een gezellig uitstapje naar het meer exotische werk, healer, masseur, lichaamswerker, je kent het wel.

Ik trek overigens wel ergens een grens. Die ligt voor mij bij het ‘lezen’ van dingen, of het nu voeten (voetreflex massage is dan weer wel geweldig) tarotkaarten of theeblaadjes zijn. Maar dat lijkt me duidelijk.

Ik ben zo enthousiast over de coaches en therapeuten dat ik nu zelf ook aspiraties in de richting van de coaching heb, zoals de oplettende lezer weet.

Toch zijn er nog wel een aantal oneliners die ik heb gehoord op de behandeltafel -mat en -bank die bij mij niet zo lekker ‘landen'. Zoals daar zijn:

- Ik hoor je, begrijp wat je zegt, kan me dat ook goed voorstellen, EN....
Want MAAR mag niet hè, dan ben je geen goede peut. Mijn nekharen gaan ervan overeind staan, vooral van het “Ik hoor je”

- Waar voel je het in je lijf?
Is eigenlijk wel een hele belangrijke, om aandacht te hebben voor je lichaam enzo. Vroeger was ik toch meer een rondzwevend hoofd en dat er nog een lichaam was, daar was nauwelijks besef van. Behalve dan wanneer ik koude voeten had natuurlijk.

Dus op zich wel nuttig. Maar dat zinnetje..

- Ik vul het misschien te veel voor je in, maar hoor ik je nu zeggen dat:
En dan woordelijk herhalen wat je zelf net zei, ja hé, zo kan ik het ook.

- Laat het maar los.
Ja hallo! Als ik wist hoe dat moest, zat ik hier toch niet.

Ik heb een keer gehoord dat je eerst moet doorhebben wat het is dat je precies aan het vasthouden bent. Hoe en eventeel waarom, en daarna kun je ophouden met vasthouden. Loslaten is de actie niet, het is stoppen met vasthouden.. Gratis tip van mij tussendoor!

- Ontspan maar

Idem dito als voorgaande.

- En één van de ergste: Een niet zo erg gemeende zogenaamd empatische reactie, zoals, "zo, dat was vast schrikken" op een soort montere toon die niet helemaal past bij het gebeurde (dat je moeder dood was gegaan bijv.)

Als je het niet allemaal kan gaan zitten voelen, al die shit die voorbij komt in je praktijk, ok dan, maar ga het nou niet zitten faken zeg!

Wie er nog meer weet mag het zeggen.