Toen ik een jaar of 12, 13 en brugklasser was, wilde ik niets liever dan een paar Nikes, en het liefst, het toppunt van cool (in bepaalde kringen in Zoetermeer dan, en nee, dat zijn niet de beste kringen om je als beginnende puber in te moeten begeven) Nike Air Max.
Mijn kleedgeld was daarvoor bij lange na niet toereikend, dus vroeg ik ze aan mijn ouders, maar die vonden het niet goed. Te ordinair en te duur, waarbij dat laatste waarschijnlijk de doorslag gaf.
Ik ontwikkelde een obsessie, keek constant om me heen wie ze wel had en knipte plaatjes uit de Perry Sport-folders die ik vervolgens in mijn Garfield-agenda plakte. (die het jaar erna dringend plaats moest maken voor de veel coolere Ocean Pacific agenda natuurlijk)
Ik dramde, ik zeurde, maar niets hielp, geen haar op mijn ouders hoofden die erover dacht Nikes voor mij te kopen.
Hetzelfde gold voor de witte Levi’s (‘ jij maakt daar toch alleen maar vlekken op’ (en daar hadden ze een punt)) en de bloemetjes bodywarmer (je bent toch allergisch voor dons?’ (wederom, touché)) die toen in waren.
De nep-LA Gear’s van de Bristol die ik wel mocht hebben heb ik uiteindelijk niet zo lang gedragen. Deze riepen nogal een pest-reactie bij mijn mede brugklassers op. Nadat ik naar huis was gevolgd door drie jongens uit mijn klas (die overigens op de lager school nog vriendjes waren geweest) die wijzend naar mijn schoenen ‘Nepperd, Nepperd’ scandeerden, was het voor mij wel mooi geweest met die schoenen.
Ik bedenk me nu pas dat die Nike-obsessie waarschijnlijk mede voortkwam uit dit nep-LA Gear debacle.. Inzichten achteraf, je hebt er weinig aan.
In ieder geval. Inmiddels ben ik 33 jaar, en de zeer gelukkige eigenaar van meerdere paren sneakers, van Vans en Etnies en Zoo York, maar dus geen enkel paar van Nike. Te mainstream, is me ooit bij mijn eerste sneaker-aankoop ingefluisterd, en is op een of andere manier erg blijven hangen.
Dat heel de wereld ooit nog allemaal in precies hetzelfde model Vans (liefst in de kleur grijs) zou gaan lopen, konden we toen ook nog niet weten natuurlijk. (of je nou door Amsterdam, Parijs of een of ander plaatsje in the middle of nowhere in Utah loopt, iedereen draagt ze. Verzin eens wat nieuws mensen!)
Geen Nikes dus, totdat ik gisteren eens ging kijken naar hardloopschoenen.
Eerst heb ik me op internet bij Zalando vergaapt aan wat exemplaren die toch wel flink aan de prijs waren en meer geschikt voor mensen met marathon-ambities.
Aangezien ik die absoluut niet heb, ben ik toch maar even naar de Aktiesport op de Kinkerstraat gefietst, om vervolgens slechts 60 euro armer thuis te komen met deze Nike Airs:
At Last, Nikes! Met Air! Mijn hele brugklas-gevoel kwam weer naar boven.
Mijn euforie verdween wel even toen J bij thuiskomt zei: “Ja maar ze zijn toch eigenlijk helemaal niet echt.. eh.. mooi?”
Ok, nou ja, ze zijn dus eigenlijk niet supermooi en zeker geen Air Max ook, maar ze geven me dus toch een soort van genoegdoening. En: Ze zitten geweldig.
Het enthousiasme werd vanochtend alleen nog maar groter toen ik ze droeg tijdens mijn dagelijkse wandeling.
De verhouding wandelen-rennen viel meteen al veel gunstiger uit. (In het voordeel van het rennen, duh) En dat is dan wel mooi te danken aan deze Nike Airs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten